7.11.2021r.
Ogłoszenia duszpasterskie
- Dzisiaj o godz. 1615 nabożeństwo różańcowe połączone ze zmianą tajemnic oraz modlitwami wypominkowymi. Dziękujemy Różom Różańcowym za ich codzienną wytrwałą modlitwę.
- Jutro o godz. 1800 księża Rodacy odprawią Mszę Świętą o spokój duszy + Siostry Małgorzaty Nieznańskiej pochodzącej z naszej parafii. Po wieczornej liturgii spotkanie formacyjne Wspólnoty Przyjaciele Oblubieńca.
- We wtorek Nowenna do św. Antoniego z odczytaniem próśb i podziękowań. Tego dnia spotkanie Rycerstwa Niepokalanej oraz kolejna katecheza wspólnoty neokatechumenalnej.
- W środę po wieczornej liturgii Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy z odczytaniem próśb i podziękowań. Tego dnia także spotkanie Akcji Katolickiej.
- W czwartek przeżywać będziemy 103 Rocznicę Odzyskania Niepodległości. Uroczysta Msza Święta z modlitwami za Ojczyznę oraz nabożeństwem modlitewnym w intencji Ojczyzny prowadzonym przez Wspólnotę Przyjaciele Oblubieńca o godz. 1800. Tego dnia spotkanie formacyjne Oazy młodzieżowej. Po zakończonej Eucharystii katecheza wspólnoty neokatechumenalnej wyjątkowo w dolnym kościele.
- W sobotę o godz. 1000 zapraszamy na spotkanie Oazę Dzieci Bożych a o godz. 1100 ministrantów oraz lektorów.
- „Bóg zapłać”Rodzinom, które składają ofiary na kwiaty i sprzątanie kościoła. W tym tygodniu prosimy o podjęcie zobowiązań wobec naszej świątyni mieszkańców z ul. Kwiatowej, domy prywatne numery parzyste. Dziękujemy także za ofiary składane na budowę organów. Bóg zapłać Róży św. Anny za ofiarę złożoną na potrzeby Kościoła.
- Modlitwy wypominkowe każdego dnia o godz. 1730.
- Polećmy miłosierdziu Bożemu zmarłych, których pożegnaliśmy w naszej parafialnej wspólnocie w mijającym tygodniu: + Halinę Królicką, + Helenę Krupa, + Jana Głowacza oraz + Wacława Brzostowskiego. „Wieczne odpoczywanie racz Im dać Panie…
Ewangelia (Mk 12, 38-44)
Wdowi grosz
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus, nauczając rzesze, mówił:
«Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».
Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».
Komentarz do Ewangelii
Usiądę przy Jezusie nauczającym w świątyni. Zobaczę tłum słuchaczy, który gromadzi się przy Nim. Zauważę zdziwienie, jakie budzą na ich twarzy słowa Jezusa: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie”. Mówił przecież o tych, którzy uchodzili za religijny autorytet (w. 38).
Wsłucham się w twarde słowa Jezusa, który demaskuje zakłamane życie uczonych w Piśmie. Zapowiada im surowy wyrok za to, że nadużywają swojej religijnej pozycji i wykorzystują ludzi prostych i biednych. Zdziera z nich maski pozornej pobożności i obnaża ich chciwość (ww. 39-40).
W szczerej modlitwie będę prosił Jezusa, aby pomógł mi przyznać się do masek, które zakładam w moim życiu. Czy dbam o zachowanie pozorów? Czy udaję osobę, którą nie jestem?
W dalszej części medytacji usiądę z Jezusem przy skarbonie i razem z Nim będę obserwował tłum ludzi składających pieniężne ofi ary (w. 41). Spróbuję przez chwilę zobaczyć siebie pośród ofi arodawców. Co mogę powiedzieć o mojej hojności materialnej i duchowej wobec Boga?
Zwrócę uwagę na biedną, milczącą wdowę (w. 42-44). Nie mając męża, oddała całe swoje utrzymanie. Czy przeżyłem taki moment, w którym poczułem się pozbawiony wszelkich środków do życia lub opieki? Jeśli tak – jak się wtedy zachowywałem?
Spojrzę na Jezusa, który przywołuje uczniów (w. 43). Chce im powiedzieć, że zwrócił uwagę na „groszową” ofiarę prostej kobiety. Jezus dostrzega każdy mój gest dobroci. Patrzy ponad pozorami. Potrafi przejrzeć moje serce. Zna jego prawdziwą hojność i ofi arność.
Zakończę moją medytację Psalmem 139. Będę prosił Boga, o głębokie poczucie Jego opieki i całkowite zdanie się na Jego Opatrzność.
Krzysztof Wons SDS/Salwator
1. czytanie (1 Krl 17, 10-16)
Uboga wdowa karmi Eliasza
Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej
Prorok Eliasz poszedł do Sarepty. Kiedy wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Zawołał ją i powiedział: «Daj mi, proszę, trochę wody w naczyniu, abym się napił». Ona zaś zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał za nią i rzekł: «Weź, proszę, dla mnie i kromkę chleba!»
Na to odrzekła: «Na życie Pana, Boga twego! Już nie mam pieczywa – tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy».
Eliasz zaś jej powiedział: «Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i swemu synowi zrobisz potem. Bo tak mówi Pan, Bóg Izraela: Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię».
Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień. Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się, zgodnie z obietnicą, którą Pan wypowiedział przez Eliasza.
Psalm (Ps 146 (145), 6c-7. 8-9a. 9b-10 (R.: por. 1b))
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego
Albo: Alleluja
Bóg wiary dochowuje na wieki, *
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych, *
wypuszcza na wolność uwięzionych.
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego
Albo: Alleluja
Pan przywraca wzrok ociemniałym, *
Pan dźwiga poniżonych.
Pan kocha sprawiedliwych, *
Pan strzeże przybyszów.
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego
Albo: Alleluja
Ochrania sierotę i wdowę, *
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki, *
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego
Albo: Alleluja
2. czytanie (Hbr 9, 24-28)
Jedyna ofiara Chrystusa
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Chrystus wszedł nie do świątyni zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga, ani nie po to, aby się wielekroć sam miał ofiarować, jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą, gdyż w takim przypadku musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków, aby zgładzić grzech przez ofiarę z samego siebie.
A jak postanowione ludziom raz umrzeć, potem zaś sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.
Aklamacja (Mt 5, 3)
Alleluja, alleluja, alleluja
Błogosławieni ubodzy w duchu,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Alleluja, alleluja, alleluja
Wersja dłuższa
Ewangelia (Mk 12, 38-44)
Wdowi grosz
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus, nauczając rzesze, mówił:
«Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».
Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».
Wersja krótsza
Ewangelia (Mk 12, 41-44)
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».