Wielka Sobota jest dniem ciszy i oczekiwania. Dla uczniów Jezusa był to dzień największej próby. Według Tradycji apostołowie rozpierzchli się po śmierci Jezusa, a jedyną osobą, która wytrwała w wierze, była Bogurodzica. Dlatego też każda sobota jest w Kościele dniem maryjnym.
Po śmierci krzyżowej i złożeniu do grobu wspomina się zstąpienie Jezusa do otchłani. Wiele starożytnych tekstów opisuje Chrystusa, który „budzi” ze snu śmierci do nowego życia Adama i Ewę, którzy wraz z całym rodzajem ludzkim przebywali w Szeolu.
W sobotę po zachodzie słońca zaczyna się już Wielkanoc. Rozpoczyna ją liturgia światła. W tym dniu ks. Proboszcz Zbigniew Góra, który przewodniczył uroczystościom Wigilii Paschalnej, na zewnątrz kościoła poświęcił ogień, od którego następnie zapalił Paschał – wielką woskową świecę, symbolizującą zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale kapłan wyżłobił znak krzyża, wypowiadając słowa: „Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen”. Umieścił tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę. Następnie Paschał ten wniósł do okrytej mrokiem świątyni, trzykrotnie aklamując słowa: “Światło Chrystusa”. Zwieńczeniem obrzędu światła stała się uroczysta pieśń (Pochwała Paschału) – Exultet, którą wykonał ks. Paweł Serwański.
Dalsza część liturgii paschalnej to czytania przeplatane psalmami. Przypominają one całą historię zbawienia, poczynając od stworzenia świata, przez wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej, proroctwa zapowiadające Mesjasza, aż do Ewangelii o Zmartwychwstaniu Jezusa. Tej nocy powraca po blisko pięćdziesięciu dniach uroczysty śpiew „Alleluja”.
Dalej obrzęd liturgii przewiduje poświęcenia wody, która przez okres wielkanocny będzie służyła przede wszystkim do chrztu.
Wigilia Paschalna kończy się Eucharystią, podczas której Kościół uroczyście ogłasza prawdę, że Chrystus zmartwychwstał i zwyciężył śmierć.
