Zagrożenia duchowe

(tekst zaczerpnięto ze strony WMM w Polańczyku: http://wmm.org.pl/wrozbiarstwo/)

Bóg surowo zabrania praktyk wróżbiarskich. W Księdze Powtórzonego Prawa Bóg mówi do Izraelitów: „Nie znajdzie się pośród ciebie nikt, kto by przeprowadzał przez ogień swego syna lub córkę, uprawiał wróżby, gusła, przepowiednie i czary…” (17,10).

Zakaz ten nadal obowiązuje. Praktyki wróżbiarskie są grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu Dekalogu, który brzmi: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną!” Dlaczego jest to grzech przeciwko pierwszemu przykazaniu? Dlatego, że przez wróżbiarstwo człowiek zwraca się – świadomie czy nieświadomie – ku złemu duchowi, który chce stać się naszym bogiem.

Zły duch kusi nas posiadaniem tajemnej wiedzy, poznaniem tego, co przed nami jest ukryte, lub co ma się stać w przyszłości. Szatan nie dla naszego dobra kusi nas tego rodzaju wiedzą. Chodzi mu o to, aby nami pokierować i oderwać nas od Boga, stać się naszym bogiem. Wróżbiarstwo jest zwróceniem się ku bogu fałszywemu.

Wróżbiarstwo jest wysoce niebezpieczne, ponieważ przez nie człowiek dostaje się pod wpływ złego ducha, który może doprowadzić do zniewolenia czy nawet opętania.

Skąd wróżbita zna rzeczy ukryte?

• Rzeczy te daje mu poznać zły duch.

• Trzeba to mocno podkreślić: ani karty, ani gwiazdy, ani wahadełka nic nie wiedzą o świecie, ani tym bardziej nie mogą niczego przewidzieć.

• Wiedza wróżbity pochodzi od istot rozumnych, potężniejszych od człowieka, które mają wiedzę przewyższającą wiedzę ludzką.

• Wróżbita poddaje się działaniu złego ducha.

W Dziejach Apostolskich (16,16-18) mowa jest o pewnej wróżbiarce, która przeszkadzała św. Pawłowi w głoszeniu Ewangelii w Filipii. Św. Łukasz nazwał ją „opętaną przez ducha, który wróżył” (Dz. 16,16). Człowiek, który zasięga rady u wróżbity, tak naprawdę zasięga rady u złego ducha, swojego największego nieprzyjaciela.

Czy trudno zrozumieć, dlaczego Bóg tak surowo potępia wróżbiarstwo? Chce nas uchronić przed wielkim złem.

Wróżbiarstwo jest bardzo niebezpieczne także z punktu widzenia psychologicznego: przepowiednie wróżbity mogą zasugerować człowiekowi, że czekają go lub jego bliskich jakieś nieszczęścia, i w ten sposób zasieją w nim lęk, będzie się lękał pewnych sytuacji, pewnych osób, czy w ogóle przyszłości. Znam takie przypadki.

Oto przykład:

Wróżka zażądała od pewnej kobiety dużej sumy pieniędzy ostrzegając, że jeżeli nie da, nie odpędzi z domu ducha śmierci i w konsekwencji w ciągu trzech tygodni umrze jej mąż. Kobieta tych pieniędzy nie dała. Mąż umarł po trzech latach – nie będąc jeszcze starym człowiekiem – a kobietę męczyły wyrzuty sumienia, że to właśnie przez nią mąż umarł.

Trzeba dodać, że duch zły może tak wpłynąć na człowieka, który mu się poddaje, na koleje jego życia, że jego przepowiednia mniej lub więcej się sprawdza.

WYBRANE PRZESTRZENIE ZAGROŻEŃ DUCHOWYCH

Zagrożenia duchowe, (spisane przez księży egzorcystów), dodatek do rachunku sumienia, niezwykle ważne przed Spowiedzią:

1. Czy miałeś pragnienie oddalenia się od Boga, trwanie w grzechu?

2. Czy zmagasz się ze złymi myślami o Bogu?

3. Czy jest w Tobie pragnienie mocy? Czy pytasz o jej źródło?

4. Jaka jest Twoje obecna więź z Chrystusem?

5. Czy popełniłeś kiedyś świętokradztwo?

6. Czy są jakieś grzechy, z których nie możesz się wyzwolić?

• Tkwienie w grzechach osłabia wewnętrznie człowieka i czyni go szczególnie podatnym na ataki ducha zła;

7. Czy tkwisz w jakimś nałogu?

• Komputer, internet, telewizja, leki, narkotyki, alkohol, seks, pornografia;

• Nałogi stają się przestrzenią, w której zniewolenie jakąś praktyką może stać się źródłem zniewolenia demonicznego;

8. Jakie były wielkie grzechy wśród Twoich przodków? Czy osoby z Twojej rodziny zajmowały się wywoływaniem duchów lub innymi podejrzanymi praktykami?

• Skutki grzechów osób z poprzednich pokoleń mogą być powodem jakiegoś nękania przez ducha zła, np. aborcja, zabójstwa, samobójstwa;

9. Czy w Twojej rodzinie miało miejsce samobójstwo, zabójstwo, aborcja?

10. Czy dręczyły lub dręczą Cię myśli odnośnie do samobójstwa, zabójstwa, aborcji, zrobienia jakiejś szkody sobie lub komuś?

11. Czy doświadczasz jakiś innych dręczących Cię, obsesyjnych myśli?

12. Czy podtrzymujesz w sobie gniew i brak przebaczenia?

13. Czy ktoś rzucił na Ciebie, Twoją rodzinę przekleństwo, złorzeczenie, urok?

14. Czy masz doświadczenie jakiejś obecności, która Cię przeraziła?

15. Jak reagujesz na miejsca święte, sakramenty, osoby duchowne?

• Znakiem związania demonicznego może być niemożność wejścia do kościoła,

• Ogromna agresja do sacrum, i księży (chodzi oczywiście nie o jakąś niechęć związaną z jakimiś doświadczeniami, ale o wrogość rodzącą się z głębi człowieka);

16. Czy słyszałeś jakieś wewnętrzne głosy czy przynaglenia np. o śmierci?

17. Czy w Twoim domu dzieją się jakieś niewytłumaczalne zjawiska?

• Może to być związane z jakimś kultem satanistycznym czy praktyką okultystyczną sprawowanymi w domu; może to również być związane z okultystycznym związaniem jakiejś mieszkającej w tym domu osoby;

18. Czy wierzysz w przesądy?

19. Czy uczestniczyłeś w seansach spirytystycznych, choćby dla zabawy?

20. Czy miałeś coś do czynienia z magią (białą lub czarną)? Czy odprawiałeś jakieś praktyki?

21. Czy byłeś u wróżki? Czy wróżono Ci z kart Tarota?

• Tarot oraz karty anielskie mają jednoznaczne podłoże demoniczne;

22. Czy byłeś u „świeckich egzorcystów”, odczyniających, jasnowidzów?

23. Czy korzystałeś z Metody Silvy i programu Sita Learning System?

• W praktykach tych następuje oddziaływanie na podświadomość;

24. Czy byłeś zaangażowany w sztuki walki?

25. Czy praktykowałeś jogę, medytację transcendentalną lub inną formę medytacji dalekowschodniej? Czy podejmowałeś jakąś wskazaną mantrę?

• Praktyki te zakorzenione są w obcej chrześcijaństwu filozofii; ćwiczenia ciała są częścią całego systemu filozoficznego i stanowią część inicjacji w dany system (religijny); należy odróżnić sztuki walki od sportów walki;

• Bez odniesień do filozofii), konieczne jest jednak kontrolowanie;

26. Czy miałeś jakieś doświadczenia okultystyczne?

• Np. wiara w moc kryształów (symbole ducha) i piramid („wspaniałe światło”);

• Różne zabawy, np. Krwawa Mary;

• Stosowanie tabliczek Quija;

• Zaklęcia;

• Przyzywanie ducha przewodnika;

• Stosowanie rozmaitych formuł magicznych;

• Praktyki chodzenia po ogniu;

27. Czy miałeś doświadczenie projekcji astralnych, unoszenia przedmiotów, przepowiadania przyszłości?

28. Czy podpisałeś jakiś pakt krwi?

29. Czy wierzysz we wróżby? Czy korzystałeś z usług wróżek czy innych magów?

30. Czy podejmowałeś jakieś praktyki astrologiczne, spirytystyczne itp.?

• Prawdziwe wróżby, wróżby dla zabawy:

• Wróżenie z kart (kartomancja);

• Wróżenie z ręki (chiromancja);

• Numerologia;

• Odwoływanie się do różnych wyroczni, np. Księga Przemian / Ching: czytanie senników;

31. Czy wierzysz w istnienie tzw. Trzeciego oka?

• (jest to związane z ezoteryką: ma stanowić bramę do szerszej rzeczywistości)

32. Czy korzystałeś z usług jasnowidzów?

33. Czy korzystałeś z radiestezji?

• Różdżkarstwo, wahadlarstwo – jest to jasnowidztwo

34. Czy korzystałeś z filtrów magicznych?

• Różne mieszaniny, które mają pomóc w rozwiązaniu problemów;

35. Czy uczestniczyłeś w praktykach odblokowywania czakramów?

36. Czy miałeś do czynienia z kanałowaniem (channeling), hipnozą, psychometrią, praktyką biofeedback, automatycznym, automatycznym pismem, telepatią?

37. Czy uczestniczyłeś w kursach robienia cudów?

38. Czy odgrywałeś kiedyś rolę diabła, angażując się emocjonalnie?

• Także dla zabawy;

39. Czy w jakiś sposób przywoływałeś szatana, złe duchy, duchy- przewodniki, duchy opiekuńcze?

• Przeważnie skutkuje to związaniem demonicznym;

40. Czy uczestniczyłeś w jakichś obcych kultach? Czy coś jadłeś na tych spotkaniach?

• Np. uczestnictwo w spotkaniach wyznawców Harry Kriszny;

• Spożywanie czegokolwiek na spotkaniach takich grup może skutkować zniewoleniem poprzez pokarm wcześniej ofiarowany demonom;

41. Czy uczestniczyłeś w jakichś kultach satanistycznych, bądź w jakiejś podobnej praktyce?

• Uczestnictwo w czarnej mszy satanistycznej,

• Modlitwa do szatana – zapraszanie złego do swojego życia jest poważnym wykroczeniem przeciw Bogu i stanowi realne zagrożenie dla człowieka skutkuje poważnym zniewoleniem czy opętaniem;

42. Czy nosiłeś jakieś symbole satanistyczne, symbole śmierci czy obcych kultów?

• Noszenie symboli satanistycznych: pentagram, odwrócony krzyż, trzy szóstki, pacyfka, czy krzyż Nerona, symbolizuje zwycięstwo nad chrześcijaństwem,

• Wąż i inne symbole predysponują do zerwania kontaktu z Bogiem;

43. Czy miałeś jakiś kontakt z literaturą satanistyczną?

• Czytanie biblii satanistycznej Antona Szandor LaVey’a lub innych, książek tego typu, Kabały Aleistera Crowley’a zwaną „Liber 777”,

• Księgi typu Thota, publikacji Bławatskiej i A. Bailey’a,

• Podpisanie paktu, cyrografu z diabłem,

• Słuchanie muzyki satanistycznej,

• Utożsamianie się z diabłem, wczuwanie się w niego, odgrywanie jego roli,

• Profanowanie krzyża,

• Przebywanie w miejscach, w których był lub jest uprawiany kult satanistyczny;

44. Czy wymawiałeś w modlitwie, w śpiewie piosenek imiona jakichś bóstw, demonów?

• Np. Makumba -bóstwo afrykańskie;

45. Czy odsyłałeś kogoś „do diabła”?

46. Czy czytałeś literaturę zawierającą opisy jakichś praktyk okultystycznych, medytacyjnych?

• Niejako scenariusz działań, np. „Harry Potter” – książki te zawierają wprost i jednoznacznie symbolikę okultystyczno – satanistyczną,

• Nie można, więc wiele mówić o jakiejś baśniowości, gdyż zawarta symbolika nie jest wieloznaczna: P. Coehlo, „Pielgrzym”;

47. Czy interesowałeś się ezoteryką, poszukiwaniem wiedzy tajemnej, kontaktami z organizacjami, sektami pogańskimi, ezoterycznymi i gnostyckimi? Czy czytałeś jakąś literaturę z tego zakresu?

48. Czy miałeś kontakt z teozofią czy antropozofią?

• Pedagogika Rudolfa Steinera – czyli tzw. przedszkola i szkoły waldorfskie

49. Czy miałeś do czynienia z hipnozą?

• Ma ona podłoże spirytystyczne,

• Umbanda,

• Candomble (element capoeira) przywołaniem duchów?

50. Czy brałeś udział w psychoterapii wg metody Berta Hellingera?

• Metoda związana z New Age: terapia niebezpieczna pod względem religijnym oraz psychologicznym;

51. Czy posiadałeś bałwochwalcze przedmioty, które są zaproszeniem dla szatana?

• Np. figurki diabła, obcych bogów, Budda, skarabeusz – symbol reinkarnacji w Egipcie

• Symbol szatana – Belzebuba („władcy much”),

• Ozyrys, figurki indyjskich bóstw,

• Afrykańskie maski (mają charakter kultyczny), przedmioty o magicznych właściwościach, piramidki, piramida Horusa, mandale,

• Przedmioty od spirytystów,

• Znaki yin- yang, ankh (klucz Nilu),

• Oko proroka, znak OM, oko Horusa, inne podejrzane znaki, często znajdujące się na pamiątkach lub biżuterii z egzotycznych krajów, z Dalekiego Wschodu, Afryki,

• Indyjskie kadzidełka (są przeznaczone dla konkretnych bóstw),

• Inne kadzidełka, lampki i przedmioty kultyczne,

• Wszystko włącznie ze strojami, ubraniami ze sklepów indyjskich, kimona,

• Wachlarze chińskie (wg Feng – Shui mają ukierunkowywać przepływ energii)

• Porcelana chińska (często są zdobione chińskimi tekstami modlitw),

• Kamasutra,

• Plakaty energetyczne (np. kwiat lotosu),

• Kamienie i kryształy, którym przypisuje się jakieś właściwości energetyczne lub inne magiczne,

• Kule Qi-Gong, należące do Feng -shui charakterystyczne zestawy wiszących dzwoneczków lub pręcików tzw. łapacz snów, dzwonki tybetańskie,

• Spirala DNS,

• Znaki zodiaku, znaki chińskiego horoskopu,

• Zabawki przypominające diabła, straszne potwory lub smoki,

• Ubrania, koszulki, nalepki ze znakami satanistycznymi (rysunek diabła))

52. Czy posiadałeś drzewka szczęścia, talizmany, amulety, pierścień Atlantów, wisiorki z wężem, podkowy, słoniki „na szczęście”?

• Wiara w moc tych przedmiotów jest grzechem bałwochwalstwa;

• Noszenie ich jest zewnętrznym wyrazem przynależności do „świata”, który te przedmioty reprezentują;

53. Czy uczestniczyłeś w jakichś ezoterycznych, okultystycznych spotkaniach?

• (np. w zgromadzeniu różokrzyżowców; zabawy w Halloween)

54. Czy masz jakieś tatuaże? Jeśli tak, to, co przedstawiają?

• Bardzo często przedstawiają jakieś elementy symboliki satanistycznej;

55. Jakie czasopisma (młodzieżowe, dla kobiet, inne) czytasz? Jakie treści przekazują?

• W zdecydowanej większości prowadzona jest promocja treści New Age, ezoteryzmu, itd.;

56. Jakie filmy oglądasz?

• Magię, ezoteryzm i neopogaństwo promują m.in. horrory, seriale „Czarownice”, „Buffy”, „Nikita”, „Z Archiwum X”,

• Wiele japońskich filmów animowanych (nie są tworzone dla dzieci) m.in. „Pokemony”, „Sailor Moon”, „Była sobie Pollon”,

• Filmy okultystyczne i satanistyczne „Bliskie spotkania trzeciego stopnia”, „E.T.”, „Odmienne stany świadomości”, „Odyseja kosmiczna 2000”, „Powrót Jedi”, „Gwiezdne wojny”, „Ciemny kryształ”, „Indiana Jones i świątynia potępienia”, „Wojownicze Żółwie Ninja”, „Niekończąca się historia”, „Imperium Kontratakuje”, „Kto wrobił królika Rogera”, „Frankenstein”, „Mission Impossible” (film finansowany przez scjentologów)

57. Jakich gier używałeś?

• Gry komputerowe stanowią pomost pomiędzy wyobraźnią a rzeczywistością, często przekazują określoną treść i wymuszają zaprogramowane działanie, komputer staje się niejako elektronicznym czarownikiem,

• Duża część gier zawiera treści satanistyczne, przynajmniej, jako tło, np. „Wiedźmin”,

• Coraz więcej gier zawiera treści bluźniercze mocno angażujące gracza;

• W części gier wymaga się wczuwania się w rolę diabła lub wirtualnie angażuje się w zabijanie, np. „Might & Magic” (M&M), „Hell”, „Seventh sword of mendor”, „Hero’s quest”, „Wizard’s crown”, „Darklands”, „Garbiel Knight”, „Dungeon Keeper”, „Grand Theft Auto”, „Virtual Russian Roulette”, „Killing Stones”, „The Aces & Eight Society”, „Toto śmierć”, “Diablo” gry sieciowe MOD

58. Czy grasz w gry RPG (role-playing game)?

• Jest to specyficzny rytuał, ceremonia, gracze są zaangażowanie, kieruje wszystkim Master (Mistrz, Pan, Gospodarz),

• Poprzez te gry bardzo często nie jest już zabawa w magię, ale realne praktykowanie okultyzmu;

59. Jakie książki czytasz? Jakie komiksy?

• Niejednokrotnie zawarte są niebezpieczne treści, np. komiks „Dylan Dog”, „Spider Man”

60. Ile czasu poświęcasz muzyce? Jakie tematy są podejmowane w słuchanych przez Ciebie piosenkach? Czysłuchasznastępującychzespołów i wykonawcówindywidualnych

• Wprost lub pośrednio promują satanizm, okultyzm lub inne obce kulty: The Rolling Stones, Black Sabbath, Sabbath Bloody Sabbath, Slayer, Pink Floyd, Led Zeppelin (gitarzysta Jimmy Page jest zwolennikiem 3 doktryny Crowley’a), Little Richard, Mercyful Fate, Deicide, Death SS (Steve Sylwester), Marilyn Manson, Madonna, Dee Snider, Hall and Oates (Daryl Hall), Stevie Nyxa, R xUN-DMC, LL Cool J, Beastie Boys, Dortuary, Celtic Frost, Cannibal Corpse, Guns N’ Ross, KISS, The Doors, Sex Pistols, Rock Voxens, Def Leopard, David Bowie, Van Halen, Jimi Hendrix, John Lennon, Mettalica, AC/DC, David Lee Roth, zespoły techno, M. Jackson, G. Brookes, Ozzie Osbourne, Megadeth, Psychic TV, Enigma, David Crossy, Natan Young, Graham Nash,

• Owi producenci rockowi należą do grup satanistycznych: Electric Light Orchestra, Dee Snider, Alice Cooper, P. McCartney, Daryl Hall (Hall and Oates), Stevie Nyxa, Run DMC, LL Cool J, Beastie Boys, Whitesnake, Heart, Diamond Roxx, The Mentors, Slayer, Poson, Stryjen, Nina Hagen, Ronnie James Dio, De Garmo and Hey, Amy Grant, The Dwarves, Depeche Mode, Frank Zappa, Edwin Kelder z grupy Altar, Heath Metal, Deicide (utwory Glena Bentona), Doctor John (z zespołu Tangerine Dream), Burzum (solista: Varg Vikernes), Black Swan, John McLanglin (z Mahavishnu Orchestra), Utopia The Who, Bob Marley, Elo, KISS, Mick Jagger, B. Springsen, Devo, Dead Kennedy’s, Frankie Goes To Hollywood, Jefferson Airplane, The Cue, Van Morrisin, KAT, Test Fobii Creon, Dragon Stos, Turbo, Vader, Destrayer, Christ Agony, Open Fire, Behemoth, Arch Enemy, Nightwish, Iron Maiden, … Kreator, Dragonforce, Within Temptation, Cradle of Filth, Children of Boddom, COMA, Nirvana, Artrusis, Lowna Coil, Closterkiller, Hammerfail, DUO, KORN, Hunter, Dimmu Borgir, muzyka gothes itp.?

61. Czy korzystałeś z homeopatii, proszków Sai Baby lub innych podejrzanych środków?

62. Czy podejmowałeś leczenie poprzez medycynę niekonwencjonalną?

• Bioenergoterapia, Reiki, akupresura, akupunktura – odwołuje się do okultystycznej wizji człowieka i świata,

• Sesje Harrisa, Kaszpirowskiego, Nowaka, uzdrowicieli z Filipin i innych – spirytystyczny fundament tych praktyk (odwoływanie się do duchów),

• Jasnowidztwo,

• Wykorzystywane do rzekomego leczenia – irydologia,

• Leczenie z moczu (nie mają podstaw naukowych,

• Praktyki te odwołują się do spirytyzmu),

• Seanse biotroniczne, niektóre seanse psychoterapeutyczne – część odwołuje się do ideologii Dalekiego Wschodu;

• Konieczna jest dokładna analiza danej praktyki),

[ramka]Jeśli choć na jedno z pytań była odpowiedź twierdząca wskazana jest modlitwa o uwolnienie, jeśli na więcej to modlitwę należy powtórzyć kilkakrotnie.[/ramka]

Oczywiście wszystkie odpowiedzi twierdzące należy wyspowiadać i wyrzec się ich w konfesjonale.

 

(tekst zaczerpnięto ze strony WMM w Polańczyku: http://wmm.org.pl/bioenergoterapia/)

Co to jest bioenergoterapia? Jest to jakoby leczenie, które polega na przekazywaniu choremu przez bioenergoterapeutę bioenergii. Z kolei zapytajmy się, co to jest bioenergia. Otóż medycyna współczesna nie zna czegoś takiego, nie potrafi tej energii ani zmierzyć, ani przechowywać, ani przekazywać.

Radiesteci polscy zebrani na pierwszym Sympozjum Stowarzyszenia Radiestetów w Warszawie w 1981 r. określili bioenergię, jako coś, co:

• „Posiada własną inteligencję przewyższającą inteligencję człowieka, posiada psychiczne i genetyczne cechy charakteru człowieka, od którego pochodzi”;
• „Przechodzi przez wszystkie przeszkody, jak mury, ekrany, specjalne kabiny itp., odległość nie odgrywa dla niej żadnej roli”
• „Jej cechą charakterystyczną jest integracja wszechobecnego systemu wartości i sił metafizycznych wszechświata”.

A zatem, bioenergia nie jest, jakby wynikało z nazwy, jakąś siłą biologiczną, lecz osobą posiadającą inteligencję przewyższającą inteligencję człowieka:

• Innymi słowy bioenergia to duch, to anioł;
• Aniołowie mogą być dobrzy lub źli;
• Jakiego ducha przekazuje bioenergoterapeuta pacjentowi?
• To można poznać po owocach;
• Niestety, owoce nie są dobre, o czym będziemy mówili później;

Na temat uzdrowień ojciec Posacki, jezuita, wybitny znawca problemu okultyzmu i parapsychologii pisze: „Energia ujawniona podczas ingerencji uzdrowiciela, szczególnie podczas gestu nałożenia rąk, której niekiedy przedwcześnie nadaje się nazwy, takie jak [bioenergia], [fluid] czy [energia kosmiczna] – może posiadać bardzo różne i niezależne od siebie przyczyny. Sam jej skutek uzdrowicielski nie mówi jeszcze nic o jej pochodzeniu.

• Pierwszą przyczyną (całkowicie) niezależną może być energia Boska, siła łaski. Mówimy wówczas o charyzmacie uzdrowienia.
• Drugą przyczyną manifestacji owej energii w ciele uzdrawianego próbuje określić hipoteza neutralnego czy autonomicznego obszaru sił natury, który ciągle jeszcze nieznany, zostaje poddany intensywnym badaniom na różnych poziomach. To hipoteza naturalistyczna. Zajmuje się nią dziedzina zwana parapsychologią czy psychotroniką, która z trudem poszukuje swego statusu, jako dyscypliny naukowej.
• Trzecią przyczyną może być ingerencja sił demonicznych, o czym mówi hipoteza spirytystyczna. Ingerencja duchów może współistnieć z ewentualnymi siłami natury, którymi się mogą one nawet posłużyć”.

Uzdrowienia dokonywane przez bioenergoterapeutów są niebezpieczne z dwóch przyczyn:

• Po pierwsze szkodzą życiu duchowemu człowieka, osłabiają jego kontakt z Bogiem;
• Mogą go doprowadzić do zniewolenia przez złego ducha, które może się objawić w różnego rodzaju dręczeniach.

Pewien bioenergoterapeuta posługiwał się wahadełkiem, ale i bez wahadełka potrafił postawić właściwą diagnozę. Mówił, że widział w człowieku jego wewnętrzne organy, oczami prześwietlał jak rentgenem. Niestety wraz z praktyką uzdrawiania zerwał z praktykami religijnymi. Owszem, modlił się np. w lesie, ale nie przystępował do sakramentów św., ani nie uczestniczył we Mszy św. Uzdrawianie nie przynosiło mu również szczęścia, wewnętrznego pokoju. Zanim ostatecznie nawrócił się do Boga, trzykrotnie próbował samobójstwa.

Drugim niebezpiecznym skutkiem praktyk uzdrowicielskich o charakterze okultystycznym jest uzależnienie pacjenta od uzdrowiciela. Często tak bywa, że osoba uzdrowiona z jednej choroby wpada w drugą, albo poprawa w chorobie jest krótkotrwała i trzeba ciągle, nawet coraz częściej, powtarzać seanse uzdrowicielskie.

Jak odróżnić uzdrowienie Boże, uzdrowienie na zasadzie charyzmatu Ducha Świętego, od uzdrowienia, którego źródłem jest zły duch?

• Uzdrowienie Boże łączy się z wewnętrznym pokojem, wzrostem wiary i miłości do Boga. Takie uzdrowienie jest trwałe.
• Natomiast uzdrowienie spowodowane przez złego ducha jak już powiedzieliśmy – może wiązać się z niepokojem wewnętrznym, osłabieniem religijności itd.

Jest bardzo ważne, abyśmy wiedzieli, kim jest człowiek, którego prosimy o pomoc:

• Czy jest katolikiem praktykującym;
• Jeżeli powołuje się na swój charyzmat, czy ten charyzmat jest rozeznany przez przełożonych Kościoła,
• Czy działa w ramach uznanej przez Kościół wspólnoty.

Na koniec przypomnę słowa Pana Jezusa: Powstaną, bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych (Mt 24,24).

(tekst zaczerpnięto ze strony WMM w Polańczyku: http://wmm.org.pl/zgubne-dzialanie-amuletow/)

Amulety (talizmany) są to przedmioty przeznaczone do przechowywania w domu lub noszenia przy sobie, aby chroniły przed złem względnie przynosiły szczęście albo działały uzdrawiająco na miejsca chore. Bardzo znanym amuletem jest tak zwany „pierścień Atlantów”. Jest on często traktowany, jako miła pamiątka od osoby zaprzyjaźnionej.

Niektóre amulety mają formę medalionów do wieszania na szyi, niektóre nosi się w portfelu, są też takie, które umieszcza się przy drzwiach mieszkania lub zawiesza w pokoju, np. dzwoneczki feng-shui. Amuletami mogą być także kamienie, kolorowe sznureczki noszone na ręku lub bransoletki.

[ramka]Amulety są niebezpieczne ze względu na ich znaczenie bałwochwalcze. Bałwochwalstwo jest grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu, które zakazuje wiarę w bogów fałszywych i wszelkie praktyki związane z ich kultem.[/ramka]

Noszenie amuletu jest wyrazem wiary w nadprzyrodzoną moc danego przedmiotu. Trzeba się jednak zapytać, skąd pochodzi ta moc, przecież kawałek metalu lub sznurka nie może chronić przed złem, ani zapewniać szczęścia. Moc taka może pochodzić od istoty duchowej – i właśnie w przypadku amuletu pochodzi ona od złego ducha, który nakazuje człowiekowi wierzyć w tą moc, aby nie zwracał się o pomoc do Boga.

Przy amulecie stoi zły duch, jako przy swojej własności, przy swoim znaku. Noszenie i przechowywanie amuletu jest, więc wzywaniem złego ducha i poddawaniem się jego wpływowi, który jest przynajmniej na dłuższą metę niszczycielski. Duch zły nie pragnie naszego szczęścia, przeciwnie, ma na celu tak skomplikować nam życie, abyśmy stracili wiarę w sens życia i w istnienie Boga, który jest miłością.

Warto zwrócić uwagę na to, że wiara w amulety pojawią się tam, gdzie słabnie wiara w Boga prawdziwego, gdzie jest brak życia w jedności z Bogiem, brak sakramentów. Osoby zniewolone przez ducha złego niejednokrotnie mówiły mi o noszeniu amuletów.

Niekiedy sam Bóg daje znak, że talizman obraża Go, że nie można noszenie talizmanu połączyć z przyjmowaniem Komunii św.

Oto fragment świadectwa pewnej osoby zniewolonej:

„Talizman nosiłam kilkanaście lat. Nie miał on żadnych znaków. Otrzymałam go razem z medalikiem Matki Boskiej od pewnego bioenergoterapeuty. Niedawno po Komunii św. w czasie modlitwy uwielbienia poczułam się źle, jakbym miała dostać torsji. Na twarzy, na szyi, tam gdzie przykładałam talizman mający chronić mnie od chorób pojawiły się czerwone plamy. Utrzymywały się one około tygodnia”.

Pewna osoba zniewolona przez ducha wróżby, wspomina także o amuletach:

„Kilka lat temu przechodziłam pewien kryzys i dla pokrzepienia udałam się do wróżki, chociaż jestem praktykującą katoliczką. Wróżka postawiła mi tarota oraz dała kilka rad, między innymi poradziła mi zmienić kierunek studiów i zerwać kontakty z wieloma znajomymi. Coraz bardziej ingerowała w moje życie, a mnie coraz trudniej przychodziło podejmować samodzielnie życiowe decyzje. Zaczęłam nosić amulety, rozczytywać się w horoskopach. Po pewnym czasie jednak, coś złego zaczęło mnie prześladować. Niepowodzenie jedno za drugim. Wszystko mi się sypie. Jestem całkiem rozbita. Wydaje mi się jakby ktoś mną kierował”.

Inne dwa przykłady, dotyczące świadectwa noszenia amuletów:

• Pewien kilkunastoletni chłopiec łączył swoje dręczące, koszmarne sny od znalezienia na drodze medalionu ze znakiem ying-yang i założenia go sobie na szyję. Mówił, że nigdy się z tym medalionem nie rozstawał – aż do egzorcyzmów.

• Pewna dorosła osoba zdjęła ze ściany krzyż, ponieważ ktoś jej powiedział, że przynosi nieszczęście, natomiast w pokoju zawiesiła dzwoneczki feng-shui. Zmianie tej towarzyszyło coraz większe otwieranie się na praktyki magiczne i wróżbiarstwo, a później przyszły dręczenia duchowe i potrzeba egzorcyzmów.

[ramka]Nie są amuletami przedmioty kultu Boga i świętych (kult świętych jest pośrednio kultem Boga, ponieważ czcimy ich ze względu na łaski, jakie im udzielił Bóg).[/ramka]

Krzyżyki, medaliki, obrazy oraz figury są wyznaniem naszej wiary i sposobem oddawania Bogu czci. Jezus nie chce, abyśmy się z naszą wiarą w Niego ukrywali, przeciwnie, pragnie, abyśmy ją wyznawali publicznie; mówi On: „Do każdego, więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i ja przed moim Ojcem, który jest w niebie” (Mt 10,32). Znaki kultu Boga prawdziwego są źródłem błogosławieństwa. Jeżeli przez znak wyznajemy wiarę, Bóg odpowiada na naszą wiarę łaską. Przypomnijmy sobie, jak Jezus odpowiedział Syrofenicjance na jej usilne prośby o uwolnienie od złego ducha jej córki: „O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!” (Mt 15,28).

(tekst zaczerpnięty ze strony WMM w Polańczyku: http://wmm.org.pl/wywolywanie-duchow-zabawa-czy-zagrozenie/)

Z Biblii wiemy, że wywoływanie dusz osób zmarłych było praktykowane przez plemiona pogańskie zamieszkujące Kanaan – ziemię obiecaną Izraelowi. Według Biblii praktyki te są w oczach Bożych „obrzydliwością” i zostały przez Boga surowo zabronione. Posłuchajmy, co Bóg mówi przez Mojżesza do Izraelitów w Pwt 18,9-14:

Gdy wejdziesz do kraju, który ci daje Pan, Bóg twój, nie ucz się popełniania tych samych obrzydliwości jak tamte narody. Nie znajdzie się pośród ciebie nikt, kto by przeprowadzał przez ogień swego syna lub córkę, uprawiał wróżby, gusła, przepowiednie i czary; nikt, kto by uprawiał zaklęcia, pytał duchów i widma, zwracał się do umarłych. Obrzydliwy jest, bowiem dla Pana każdy, kto to czyni. Z powodu tych obrzydliwości wypędza ich Pan, Bóg twój sprzed twego oblicza. Dochowasz pełnej wierności Panu, Bogu swemu. Te narody bowiem, które ty wydziedziczysz, słuchały wróżbitów i wywołujących umarłych. Lecz tobie nie pozwala na to Pan, Bóg twój.

Warto podkreślić, że wywoływanie dusz osób zmarłych stało się jednym z powodów wyniszczenia plemion kananejskich. Niestety, praktyki te były bardzo pociągające również dla Izraelitów. Z historii pierwszego króla Izraela – Saula – zamieszczonej w Biblii dowiadujemy się, że jeszcze za jego czasów, około trzysta lat po zajęciu Kanaanu, działali pośród ludu wybranego wywoływacze duchów, zresztą sam Saul uległ temu grzechowi.

Dlaczego wywoływanie duchów (dusz) było i jest takie atrakcyjne?

Dlatego, że mogą one jakoby wyjawić rzeczy ukryte, a nawet przepowiedzieć rzeczy przyszłe. Niektórzy przy pomocy praktyk spirytystycznych, bo tak się nazywa wywoływanie duchów, pragną nawiązać kontakt ze swoimi bliskimi zmarłymi. Tego rodzaju spirytyzm stał się obecnie bardzo modny w Ameryce. Powstał tam tak zwany „Ruch Nadziei”, który oferuje osobom pogrążonym w żałobie po utracie swoich bliskich kontakt za pomocą osób-mediów. Urządzane są wielkie telewizyjne show, w czasie, których media odpowiadają na pytania kierowane do zmarłych przez obecnych na sali.

[ramka]Powszechnie sądzi się, że podczas praktyk spirytystycznych na wezwania odpowiadają dusze osób zmarłych, tymczasem jest inaczej, to złe duchy podszywają się pod wzywane dusze i odpowiadają w ich imieniu.

Przepowiednie złych duchów nie są prawdziwe, ponieważ nie znają one przyszłości, jeżeli zaś chodzi o teraźniejszość lub przeszłość nie są wiarygodne; mogą się pokrywać z prawdą, ale trzeba wziąć pod uwagę, że zły duch jest według Jezusa „ojcem kłamstwa”. [/ramka]

Zły duch może podawać błędne informacje, aby wprowadzić zamęt do duszy człowieka, niszczyć go lękiem i depresją, albo skłócić go z rodziną i przyjaciółmi. Wchodzenie w kontakt ze złym duchem poprzez spirytyzm jest bardzo niebezpieczne, ponieważ duch zły wezwany nabywa pewnych praw do danej osoby i może wpływać na nią, a nawet nią kierować w celu – oczywiście – zniszczenia. Ludzie niekiedy nie zdają sobie sprawy, że zło, jakiego doświadczają, weszło w ich życie poprzez wywoływanie duchów, przez spirytyzm stali się ofiarą złego ducha.

• Co dobrego może wyniknąć z zawierzenia „ojcu kłamstwa”, a ponadto istocie, która umie tylko nienawidzić i jest potężna w działaniu;

• Dlatego Bóg tak surowo zabrania „zwracania się do umarłych”, czyli praktyk spirytystycznych;

Szukanie informacji i rady u przeciwnika Boga i nieprzyjaciela człowieka obraża Boga, i dlatego jest grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu, ale jest też dla człowieka niebezpieczną pułapką zastawianą przez złego ducha.

Wywoływanie duchów nie jest zabawą, jest bardzo niebezpieczną praktyką.

Katechizm Kościoła Katolickiego wypowiada się przeciwko spirytyzmowi w punkcie 2116: „Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływania się do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość”.

 

(tekst zaczerpnięto ze strony WMM w Polańczyku: http://wmm.org.pl/tatuaze/)

W Księdze Kapłańskiej w rozdziale 19, w wierszu 28, Pismo Święte wyraźnie mówi: „Nie będziecie nacinać ciała na znak żałoby po zmarłym. Nie będziecie się tatuować. Ja Jestem Pan”. Ponieważ jak mówi dalej w Kpl 19,30 „… będziecie szanować mój święty przybytek”. A przecież nasze ciało jest świątynią Ducha Świętego. Także w Apokalipsie Św. Jana (Ap 14,9) znajdujemy wyraźne ostrzeżenie, aby nie pozwolić sobie na umieszczenie na czole lub ramieniu znamienia bestii.

Gorszą rzeczą, (tatuaże także mogą czynić zgorszenie), ale też i bardzo niebezpieczną jest umieszczanie na swoim ciele wizerunków przedstawiających jakieś bożki, demony, bądź napisów do nich się odnoszących w językach i znakach krajów dalekowschodnich, których się nie rozumie i nie zna ich znaczenia.

Często osoba nosząca tatuaż nie jest ich świadoma. Niestety nieznajomość symboliki tatuaży nie zmniejsza zagrożenia. (Złym duchom to nie przeszkadza.)

Wraz z przejmowaniem, a raczej małpowaniem kultury z krajów zachodnich nacechowanych pustką duchową, a także jej promowaniem szczególnie wśród młodzieży, pojawia się moda na tatuaże. Skutkiem umieszczane są symbole okultystyczne np. smoka, wężów itd., będących symbolami wprost przedstawiającymi szatana.

Księża egzorcyści znają wiele przykładów bardzo mocnych zniewoleń i opętania przez złego ducha po wytatuowaniu sobie szatańskich symboli.

Bywało, że pomimo kilku prób (bolesnych) usunięcia tatuaż wracał. Niestety skutki duchowego zniewolenia również.

(tekst zaczerpnięto ze strony WMM w Polańczyku: http://wmm.org.pl/halloween-powrot-magii-z-zabawa-w-tle/)

Z każdym rokiem wzrasta liczba szkół i placówek oświatowych, które włączają się w propagowanie „zabawy” związanej z obchodami „święta” Halloween – obcego naszej kulturze i chrześcijańskim zasadom. Dlaczego tak łatwo i bezkrytycznie przyjmujemy obce a nawet pogańskie zwyczaje? Ks. Posacki za socjologami podaje cechy współczesnego człowieka przyczyniające się do degradacji religii w magię.

 Współczesny człowiek chce „doświadczać”, a nie wierzyć:

• Chce zmieniać siebie nie przez długotrwałą pracę nad sobą, ale przez szybkie techniki psychologiczne czy ezoteryczne.

• Pragnie doświadczać niezwykłości, z nawrotem do rzeczywistości o charakterze okultystycznym, ezoterycznym.

• Poszukuje szczęśliwości osobistej „tu i teraz”.

• I w reszcie najbardziej niepokojąca cecha, współczesny człowiek odrzuca osobowego Boga na korzyść energii, mocy, czy czegoś nieokreślonego.

Te cechy udzielają się nauczycielom, rodzicom a przez nich wpływają na nieukształtowane umysły dzieci i młodzieży.

Przeżywanie takich „świąt” jak Halloween dostarcza pożywki pod wspomniane cechy i zmiękcza naturalny dystans do tego, co magiczne, tajemnicze czy zakazane. Czym jest, więc tak propagowane przez media „święto” Halloween, które w polskich realiach wyraźnie kontrastuje z chrześcijańską tradycją Wszystkich Świętych.

Pierwotnie zwyczaj ten nawiązuje do magiczno-satanistycznych kultów celtyckich kapłanów (druidów), praktykujących spirytyzm (kontakt z duchami zmarłych osób), a nawet składanie ofiar z ludzi ku czci bóstwa śmierci.

Niektóre hipotezy wiążą go ze starożytnym świętem ognia, gdy na wzgórzach palono wielkie ogniska celem odstraszenia złych duchów. Termin „Halloween” jest skrótem dwóch nazw: All Hallow Day (Dzień Wszystkich Świętych) i All Hallow Evening (Wieczór Wszystkich Świętych). Zwyczaj ten obchodzi się 31 października. Według ludowych przekonań dusze zmarłych mają tego dnia odwiedzać swoje domy.

Z czasem to jesienne „święto” nabiera ponurych skojarzeń z duchami, wiedźmami, koboldami, czarnymi kotami, czarownicami, demonami, stając się okazją do przebłagania nadprzyrodzonych sił rządzących przyrodą. Tę pogańską tradycję zawłaszczają sataniści, którzy Noc Halloween (31 października – 1 listopada) łączą z „czarnymi mszami” i seksualnymi orgiami, związanymi z demonicznym kultem.

Od średniowiecznych czasów wierzono, że przed piekielną mocą czarownic i wszelkiego rodzaju zła chroni zapalenie świecy w wydrążonej dyni, która po dziś jest symbolem Halloween i jednocześnie zabawowym rekwizytem. Nosi ona nazwę Jack-o-lantern, od przezwiska nocnych strażników lub imienia człowieka ukaranego za paktowanie z diabłem (irlandzka legenda), noszącego w jesienne noce latarnię z dyni aż do dnia Sądu Ostatecznego. Wydrążona dynia ma kształt demonicznej głowy z zapaloną świecą w środku.

Pozornie Halloween wydaje się niewinnym „świętem”, zaspokajającym jedynie potrzeby tajemniczości, czemu sprzyja przebieranie się za czarownicę, wampira, ducha czy diabła. Intryguje rzeczami budzącymi grozę, strach, lęk. Przyjęło się, że jest odpowiednim momentem dla wróżb dotyczących małżeństwa, szczęścia, zdrowia i śmierci. Tego dnia wzywa się pomocy szatana.

Faktycznie Halloween może stanowić formę wtajemniczenia w okultystyczno-demoniczny świat. Będąc sztucznym tworem, zlepkiem różnych tradycji, obcych chrześcijaństwu, kojarzy się z niebezpiecznymi wierzeniami i kultami (konotacje satanistyczne).

Znaki używane podczas tego „święta”, jak śmierć, krew, duchy (przebieranie się w kostiumy ma na celu zmylenie, oszukanie duchów nawiedzających ludzi ostatniego dnia października), otwierają na duchową rzeczywistość, przekraczającą wymiar psychologiczny, odnosząc się do światopoglądowej czy religijnej sfery.

Halloween dobrze zadomowił się w polskiej kulturze. Jest obchodzony w domach kultury, szkołach i często łączy się z propagowaniem okultyzmu, ezoteryki (wróżbiarstwo, spirytyzm). Z religijno-filozoficznego punktu widzenia praktykowanie tego zwyczaju stanowi poważne zagrożenie duchowe.

Podsumowując zagadnienie „święta” Halloween, warto podkreślić, że zachowania magiczne stanowią istotną część tego obrzędu. Myślenie i działanie okultystyczno-ezoteryczne koncentruje się nie tylko wokół spraw dotyczących ziemskiego życia, ale sięga znacznie dalej, w duchową sferę człowieka, otwierając go na niebezpieczną rzeczywistość, prowadzącą do utraty relacji z Bogiem, samym sobą i innymi ludźmi.

CZEGO BOI SIĘ DIABEŁ

Autor: ks. Radosław Rafał MSF

Stając na pierwszej linii frontu – np. posługując modlitwą uwolnienia i uzdrowienia –narażasz się na strzały wroga. Ale jeśli skupisz się tylko na nich, utkniesz w okopach w obawie przed atakiem. Jak więc prowadzić walkę duchową tak, żeby to diabeł się bał, a nie my?

Niektórzy ludzie więcej czasu poświęcają na modlitwę o ochronę przed złem niż na przyzywanie Ducha Świętego. To taki ukłon w kierunku modlitwy pogańskiej, gdzie penitent „wymusza” coś na bóstwie, tak jak my chcemy wymusić ochronę na Panu Bogu. Natomiast modlitwa chrześcijańska jest – według św. Ignacego Loyoli – rozważaniem misterium Christi, czyli tajemnic życia Chrystusa. Taka modlitwa jest rozmową i relacją. W niej doświadczam tego, że Bóg mnie kocha, i codziennie odnajduję przejawy Jego miłości w wydarzeniach mojego życia. A wtedy mam w sercu pewność: „Tata mnie kocha i nie pozwoli mnie skrzywdzić”.

W PRAWDZIWEJ MIŁOŚCI NIE MA LĘKU

Głównym celem diabła jest to, by nas zniechęcić, wystraszyć i zmęczyć – abyśmy się odwrócili od Jezusa i nie przyjęli od Niego daru zbawienia. Gdy zaczynamy wchodzić w żywą relację z Jezusem, w relację miłości – uczymy się patrzeć na różne sytuacje naszego życia przez pryzmat tej miłości. To wytrąca szatanowi wszelkie argumenty z rąk, ponieważ w miłości nie ma miejsca dla lęku, który jest okazją dla złego, by nas „skubać”.

Dlatego wielką mądrość powiedział św. Jan – „W prawdziwej miłości nie ma lęku” (por. 1 J 4, 18). A jak chronił się Jezus podczas swojej posługi uwalniania i uzdrawiania? Rozmawiał z Ojcem, cały czas trwał w jedności z Nim przez Ducha Świętego. W tym też mamy Go naśladować. Jeśli chodzimy w jedności z Bogiem, w mocy Ducha Świętego – Boża ochrona jest nad nami nieustannie, aczkolwiek szczególne przygotowanie się do posługi też jest potrzebne. Troska o ochronę wyraża się wtedy w naszym życiu np. poprzez dbałość o trwanie w łasce uświęcającej, zapewnienie sobie „zaplecza modlitewnego”. Ale osobiście bardziej formowałbym swoich wystawienników do upraszania zstępowania chwały Bożej niż do modlitwy o moją ochronę. Gdzie jest Boża obecność – tam nie ma miejsca na cokolwiek innego.

Choć warto pamiętać, że w historii Izraela był taki czas, gdy Arka Przymierza stała razem z Ohydą – i Bóg to dopuszczał, bo kochał swój lud, natomiast przez proroków budził jego świadomość. Ten obraz to sygnał dla nas, byśmy zaczęli oczyszczać naszą wewnętrzną świątynię…

SŁOWO BOŻE

To jeden z elementów uobecniania się w nas mocy Bożej. Dlatego powinniśmy proklamować tylko dobre rzeczy i walczyć Słowem Bożym tak, jak robił to Jezus. Szkoda, że na co dzień – zamiast powoływać się na Boże obietnice – ogłaszamy wciąż własne obawy, sami się w ten sposób osłabiając.

Kiedy człowiek zaczyna ogłaszać Słowo Boże, cytować jego fragmenty w odniesieniu do siebie – ogłasza tym samym wolę Bożą wobec swojego życia. W Piśmie świętym możemy znaleźć antidotum na każdy nasz lęk, ponieważ gdy wyznajemy Boże obietnice wobec nas – on musi ustąpić. A przecież to właśnie lęk jest jednym ze sposobów „otwarcia drzwi” dla zła. Zło nas straszy, wywołując w nas taką reakcję, która da mu prawo do tego, by nas nękać. Jeśli podczas posługi boimy się, że szatan z zemsty uderzy w nasze dzieci, męża/żonę, majątek – to proklamujemy zło i dajemy mu dostęp do tych osób. A gdy zaczynamy proklamować moc złego w swoim życiu, dajemy mu tym samym prawo do działania. Jak to zmienić? Ogłaszajmy Boże obietnice.

Wyznawajmy słowami Psalmu 127: „Pan mnie uchroni od zła wszelkiego, Pan będzie strzegł mego wyjścia i przyjścia” (por. Ps 127, 7-8).

Gdy to codziennie proklamujemy, zmienia się nasza postawa. Wierzymy, że Pan będzie nas chronił i właśnie z tym słowem wychodzimy na posługę.

Wierzymy mocno: „Zło nic mi nie zrobi, bo Pan strzeże mojego wyjścia i przyjścia” oraz „Jeśli Pan moją światłością, to kogóż miałbym się lękać?” (por. Ps. 27, 1) Zastępujemy tymi Bożymi obietnicami swoje ludzkie obawy: „Bądź ostrożny, bo zło może ci zrobić krzywdę”. Gdybyśmy się bali, że diabeł jest potężny – lepiej nie bierzmy się za posługę uwolnienia.

PASJONACI JEZUSA CHRYSTUSA

W naszym Kościele brakuje pasjonatów Jezusa Chrystusa i to my mamy się nimi stać! A do tego potrzebujemy bliskiej relacji z Nim. Warto, więc formować ludzi do zażyłości z Jezusem – miłość jest jedyną rzeczą, która nie pozwoli im odłączyć się od Niego. W Kościele uobecniają się słowa: „Duch i Oblubienica mówią: «Przyjdź!»” (por. Ap 22, 17). A co robi Duch Święty, gdy przychodzi? Pozwala mi mówić do Boga: „Abba, Tatusiu!” – tak czule, ponieważ Bóg do mnie mówi czule.

W takiej relacji mogę sobie pozwolić nawet na błąd, bo wiem, że jest Ktoś, kto mnie kocha. Dlatego osoby posługujące uwolnieniem nie muszą klękać przed Jezusem Eucharystycznym, błagając: „Panie, ochroń mnie, ochroń mnie!”. One mogą wołać: „Jezu, kocham Cię. Objaw swoją potęgę i moc!”. Nie idziemy przecież na Eucharystię tylko po to, żeby Pan Bóg dał nam zbroję – idziemy po to, by dał nam siebie!

NAJKRÓTSZY EGZORCYZM

To ciekawe, że w Kościele częściej używamy wody święconej, czy soli egzorcyzmowanej, niż potężnego imienia Jezus. Zabezpieczamy się, skupiamy na działaniu ducha złego… dając mu tym samym więcej okazji do działania. Bo diabeł sam z siebie nie ma mocy – Jezus już go rozbroił. Potęga diabła to tylko szatańska „ściema”, a my czasem dajemy się na nią nabrać.

Zapominamy, że to my dysponujemy potężną bronią – Krwią Jezusa. By dobrze zrozumieć jej znaczenie, warto sięgnąć do Starego Testamentu. W Starym Testamencie krew oznaczała przymierze Boga z Jego ludem (por. Wj 24, 3-8; Hbr 9, 16-22) – połowę krwi składanej ofiary wylewano na ołtarz, a drugą połową skrapiano lud.

To wylewanie krwi na ołtarz jest też nawiązaniem do Paschy – czyli chronienia drzwi domów Izraelitów przed dziesiątą plagą, gdy anioł-niszczyciel zabijał nocą wszystkich pierworodnych w Egipcie. W liturgii ekspiacyjnej kapłan składał ofiarę za własne grzechy i za grzechy ludu. Krew tych ofiar była wylewana na przebłagalnię – na płytę przykrywającą Arkę Przymierza.

W ten sposób „przykrywała” grzechy ludu i była przebłaganiem za nie. Była ona również zapowiedzią doskonałej ofiary i Krwi Baranka w Nowym Testamencie. Krew Chrystusa oczyszcza nas od wszelkiego grzechu (por. 1 J 1, 7) – i czyni nas królewskimi kapłanami. Kapłani Starego Testamentu musieli swoją ofiarę nieustannie ponawiać, natomiast Jezus – ponieważ jest Bogiem – złożył tę ofiarę tylko raz. Jego śmierć na krzyżu stała się Nowym Przymierzem w miejsce Przymierza Synajskiego. Jego Krew ustanowiła nowe i wieczne przymierze – to właśnie przez nią zostaliśmy usprawiedliwieni i odkupieni, nabyci na własność dla Boga (por. Rz 5, 9; Dz 20, 28) . Krew Jezusa jest miejscem obecności Bożej. Kiedy modlę się: „Krew Jezusa na mnie i na mojej rodzinie” – to wyznaję Boże zapewnienie, że nasze grzechy zostały nam darowane. Ile razy przyjmuję Jezusa Eucharystycznego, On obmywa mnie swoją Krwią i daje mi dostęp do nieba. Jego Krew została przelana na odpuszczenie grzechów ludzkich – dlatego diabeł jej się boi.

Gdy powołujemy się na Krew Jezusa, mówimy diabłu: „Nie masz do mnie prawa”. Ona jest mocą mojego pojednania z Bogiem, dlatego modlitwa „Krew Jezusa” to najkrótszy egzorcyzm! Warto pamiętać, że nasze uzdrowienie i uwolnienie nie jest zależne od naszego dobrego sprawowania – ale od tego, czy wierzymy w Jezusa i moc Jego Krwi. Bóg dał nam wszelkie dary nieba tylko dzięki ofierze Jezusa Chrystusa, a nie dzięki naszym dobrym uczynkom. Gdy więc podchodzę do tronu Bożego i mówię: „Krew Jezusa” – rodzi to we mnie odwagę, bo okrywam się Jego sprawiedliwością… a wtedy diabeł mnie nie widzi.

DO KOGO NALEŻY MOC?

Jest jeszcze inny ważny aspekt naszego zaangażowania w Kościele. Jeśli skupię się na tym, że jestem kimś wyjątkowym, bo podejmuję jakąś szczególną posługę i muszę się chronić – cała moja biblioteczka będzie dotyczyła egzorcyzmów i modlitwy uwolnienia. Natomiast, jeśli wierzę, że chwała Boża zwycięża wszystko i to mocą Chrystusa podejmuję swoją służbę – moja biblioteczka będzie dotyczyła głównie tego, jak urzeczywistniać królestwo Boże na ziemi. Przy okazji, warto pamiętać: czym się karmimy – tym nam się potem w życiu odbija. A na zakończenie ważna tajemnica życia duchowego: czego się boisz – temu dajesz moc. Dlatego bojaźń Boża jest początkiem mądrości, a nie lęk przed szatanem. Kiedy masz w sobie bojaźń Bożą, to Bogu dajesz moc działania w twoim życiu.

Opracowała: Anna Lasoń-Zygadlewicz

* Ks. Radosław Rafał MSF jest kapłanem ze Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny. Posługuje w ośrodku rekolekcyjnym w Bąblinie, jako rekolekcjonista, egzorcysta i psycholog.

(na podstawie książki Gabriela Amortha „Wyznania Egzorcysty”, publikacja ze strony: http://lublin.republika.pl/egzorcysta10.html)

Rozdział ten nie jest moim dziełem, ale wyznaniem człowieka dotkniętego przez złego ducha, napisanym z rzadko spotykaną przejrzystością. Nawet najbardziej wprawny egzorcysta ma zawsze trudności ze zrozumieniem tego, czego doświadczają osoby owładnięte obsesją. Głównym celem G.G.M. jest próba wyrażenia stanów trudnych do opisania, aby pomóc tym, którzy zostali dotknięci podobnym nieszczęściem.

Wszystko zaczęło się, gdy skończyłem 16 lat. Przedtem byłem chłopcem szczęśliwym, swobodnym i raczej wesołym, chociaż wszędzie coś mi szeptało: “My robimy to, a ty?”; “My idziemy tam, a ty?” Nie znałem przyczyny tego zjawiska, ale wówczas nie zwracałem na to uwagi. Mieszkałem w miasteczku nadmorskim. Morze, piękny wschód słońca i rozległe pola pomagały mi w opieraniu się melancholii. Po skończeniu 16 lat przeniosłem się do Rzymu, przestałem chodzić do kościoła i zacząłem korzystać ze wszystkiego, co w dużym mieście pociąga obcego przybysza, to znaczy z takich możliwości, które w małym miasteczku nie są znane. Bardzo szybko poznałem narkomanów, włóczęgów, złodziei, dziewczyny lekkich obyczajów. Zacząłem z tego wszystkiego korzystać. (str.107) …

Straciłem wewnętrzny spokój, który miałem wcześniej. Zacząłem żyć w nowym wymiarze tak bardzo sztucznym, upadłym i budzącym obrzydzenie. Mój ojciec był bardzo surowy i wymagający, kontrolował każdy mój krok i zawsze był ze mnie niezadowolony. Na skutek przykrości ze strony ojca i szeregu upokorzeń, jakich od niego doznałem, znalazłem się na ulicy. Opuściłem dom, poznałem, co to jest głód, zimno, brak snu i podłość. Odwiedzałem kobiety lekkich obyczajów i trudnych do zniesienia przyjaciół. Szybko zrodziły się we mnie pytania bez odpowiedzi: “Po co żyję? Dlaczego znajduję się na ulicy? Dlaczego jestem taki, skoro inni mają siłę, by pracować i uśmiechać się?” W tym czasie chodziłem z pewną dziewczyną, która uważała, że zło jest mocniejsze od dobra. Opowiadała o czarownicach, czarownikach i wypisywała rzeczy przyprawiające o zawrót głowy. Sądziłem, że jest bardzo mądra, ponieważ posiadanie takich poglądów na świat i życie przekraczało możliwości przeciętnego człowieka. Przeczytałem wszystkie jej notatki, a potem kazałem jej spalić je w mojej obecności, ponieważ mówiły tylko o złu i trzymanie tych kartek w domu napawało mnie lękiem.

Dziewczyna znienawidziła mnie, bez powodu. Starałem się jej pomóc wyjść z ciemnego zaułka, ale mi się nie udawało, naśmiewała się ze mnie i z dobra, jakie jej podsuwałem. Wróciłem do domu rodziców, ale poznałem dziewczynę jeszcze gorszą od poprzedniej. Prawie przez rok byłem przygnębiony, nieszczęśliwy i lekceważony przez znane mi osoby. Otoczyła mnie pewnego rodzaju ciemność, uśmiech zniknął z mojej twarzy, a coraz częściej zaczęły po niej spływać łzy. Byłem całkowicie zrozpaczony i pytałem siebie: “Po co żyję? Kim jestem? Po co istnieję(str.108)…

Oczywiście w moim środowisku nikogo to wszystko nie obchodziło. W chwilach głębokiego smutku wołałem słabym głosem: “Boże mój jestem skończony! Oto staję przed Tobą… Dopomóż mi!” Wydaje mi się, że zostałem wysłuchany. Po kilku dniach dziewczyna, z którą chodziłem, poszła do kościoła, przystąpiła do spowiedzi i Komunii świętej i zmieniła swoje życie. Ja, by nie uchodzić za gorszego, uczyniłem to samo. Trafiłem do pewnego kościoła, w którym niesiona w procesji figurkę Matki Bożej z Lourdes. Poproszono mnie, bym pomógł nieść figurę i chociaż się wstydziłem, podszedłem i byłem z tego dumny. Pojednałem się z Bogiem. Nawiasem mówiąc, zadziwił mnie spowiednik, który okazał mi tyle dobroci i wyrozumiałości. Wyszedłem stamtąd, mówiąc sobie: “Uczyniłem to, wróciłem do dobra!”.

I chociaż nie wiedziałem dokładnie, co to jest dobro, czułem, że tak jest. Po kilku tygodniach dowiedziałem się o Medjugorie, gdzie Matka Boża objawiała się od 1981 roku. Szybko udałem się tam z moją dziewczyną:, nakłaniany przez cudowne zjawisko, którego nie potrafię opisać. Wróciliśmy do Kościoła, odmieniliśmy nasze życie do tego stopnia, że ona została siostrą zakonną, a ja pomyślałem a kapłaństwie. Nie potrafiłem już powstrzymać radości z tego, że miałem powód do życia i że życie nie kończy się tutaj. Ale to był dopiero początek. Był, bowiem “ktoś”, kto nie był zadowolony z tego wszystkiego. Pa paru latach znowu udałem się do Medjugorie. Po powrocie do Rzymu zacząłem odczuwać nawrót tamte ciemności, która spowijała moją duszę przed odnalezieniem Boga. W ciągu kilku tygodni powróciło wrażenie, które łączyłem z religijnymi trudnościami, z ojcem, z nędznym położeniem, (str.109) …

… w jakim się znajdowałem, i z udręką, którą uważałem za coś powszechnego, nie wiedząc, że inni tego nie przeżywali. Wrażenie to, jak wspomniałem, stało się rzeczywistością. Zacząłem cierpieć, jak nigdy dotąd. Pociłem się, miałem gorączkę i opadłem z sił tak, że nie mogłem nawet jeść, lecz musiano mnie karmić. Miałem świadomość, że moje cierpienie nie dotyczy ciała, gdyż ono jakby nie uczestniczyło w tym utrapieniu. Wpadałem w wielką rozpacz i dostrzegałem tylko głęboką ciemność, która nie zasłaniała mi pokoju, w którym przebywałem, ani łóżka, na którym już od miesięcy leżałem, ale moją przyszłość, możliwości życia, nadzieję jutra. Czułem się, jakby ugodzony niewidzialnym nożem i miałem wrażenie, że ten, kto wbił mi ten nóż, nienawidzi mnie i bardzo pragnie mojej śmierci. Trudno to wyrazić słowami, ale tak było. Po kilku miesiącach wyglądałem jak szaleniec i nie byłem zdolny rozsądnie myśleć. Chciano mnie oddać do zakładu psychiatrycznego. Już nie rozumiałem tego, co mówiłem, ponieważ żyłem w innym wymiarze – w wymiarze cierpienia. Rzeczywistość jakby się oderwała ode mnie. Byłem obecny tylko ciałem, a dusza znajdowała się zupełnie gdzie indziej, w strasznym miejscu, dokąd nie przenika światło i gdzie nie ma żadnej nadziei. W takim stanie, między życiem a śmiercią, trwałem wiele miesięcy i nie wiedziałem, co z tym począć. Straciłem przyjaciół, krewnych i zrozumienie ze strony domowników. Byłem poza normalnym światem, a oni wcale mnie nie rozumieli, ja zaś nie mogłem domagać się zrozumienia, wiedząc, co dzieje się w moim wnętrzu i czego nigdy bym nie potrafił opisać. Zapomniałem prawie zupełnie o Bogu, a jeśli zwracałem się do Niego ze łzami i niekończącymi się jękami, wyczuwałem, że jest On bardzo oddalony ode mnie. A było to oddalenie, którego (str110) …

…się nie mierzy w kilometrach, ale w zaprzeczeniu, to znaczy, że coś we mnie zaprzeczało istnieniu Boga, dobra, życia i mnie samego. Poprosiłem, aby mnie skierowano do szpitala, ponieważ sądziłem, że gorączka, którą miałem od miesięcy, musi mieć jakąś fizyczną przyczynę, i gdyby ją obniżono, lepiej bym się poczuł. Zresztą musiałem coś zrobić. Żaden szpital w Rzymie nie chciał mnie przyjąć, bo miałem tylko gorączkę. Musiałem jechać 300 kilometrów do pewnej miejscowości, gdzie przebywałem przez dwadzieścia dni, poddawany różnego rodzaju badaniom. Wyszedłem ze szpitala, gdyż nie stwierdzono żadnych dolegliwości, z kartą choroby, która mogłaby wzbudzić zazdrość u niejednego atlety. Byłem zdrów jak ryba, ale uczyniona na marginesie uwaga mówiła, że w żaden sposób nie można wyjaśnić przyczyny gorączki oraz obrzęku twarzy i jej bladego wyglądu. Byłem blady jak kartka papieru. Gdy opuściłem szpital, gdzie wszystkie moje bóle trochę się zmniejszyły i jakby znikły, choroba nasiliła się. Często wymiotowałem i bardzo cierpiałem. Pewnego dnia trafiłem do nieznanych części miasta. Jak do tego doszło, tego nie wiem; nogi szły same, ramiona poruszały się niezależnie od woli i podobnie działo się z całą resztą ciała. Było to straszne uczucie; rozkazywałem członkom, które wcale nie chciały mnie słuchać. Nie życzę nikomu, by czegoś podobnego doświadczył. Na domiar złego, powróciła ciemność, która tym razem oprócz duszy objęła także ciało. Wszystko widziałem tak, jak w nocy, chociaż był jasny dzien. Moje cierpienie doszło do szczytu, zacząłem krzyczeć, wić się po ziemi i wzywać Matkę Bożą, wołając: “Mamo, Mamo, ulituj się… Matko, błagam Cię! Matko moja, bądź łaskawa dla mnie umierającego! ” Bóle nie ustępowały, a cierpienie było tak dokuczliwe, że straciłem poczucie orientacji i trzymając się ścian, doszedłem do kabiny telefonicznej. Udało mi się wykręcić numer telefonu, uderzając głową o szyby i aparat. Odpowiedziała mi znajoma osoba, która miała przybyć, aby mnie zawieźć do Rzymu. Zanim to nastąpiło, ujrzałem piekło, nie przebywałem w nim, a tylko ujrzałem je z daleka. Doświadczenie to zmieniło moje życie bardziej niż nawrócenie w Medjugorie. Dotychczas nie myślałem o rzeczywistości pozaziemskiej, a wszystko tłumaczyłem sobie przyczynami psychologicznymi: nieprzystosowaniem do życia, trudnościami z ojcem, urazami doznanymi w dzieciństwie, wstrząsami uczuciowymi i różnymi innymi sprawami, które dobrze wyjaśniały przyczynę wszystkiego, co mi się przydarzyło. Jako samouk przez pięć lat studiowałem psychologię i dzięki temu udało mi się poprawnie skonstruować schemat, który wyjaśnił, dlaczego tyle razy cierpiałem. W dzień Matki Boskiej Dobrej Rady, jestem o tym przeświadczony, gdyż Ją błagałem o pomoc, pewien brat zakonny poradził mi, abym zatelefonował do pewnego charyzmatyka, który działał pod ścisłym nadzorem biskupa i odznaczał się darem wiedzy.

Ten powiedział mi: “Rzucono na ciebie śmiertelny urok, by porazić twój umysł i serce, osiem miesięcy temu zjadłeś zaczarowany owoc“. Wybuchnąłem śmiechem, nie wierząc ani jednemu mu słowu, ale potem po namyśle, poczułem, jak ponownie rozpala się nadzieja. Zapomniałem o tym wrażeniu pomyślałem o wspaniałym owocu i o czasie sprzed ośmiu miesięcy. “To prawda, że właśnie wtedy, zjadłem taki owoc”. Przypomniałem sobie również, że nie chciałem go jeść, powodowany mimowolną odrazą do osoby, która mi go podała. Wszystko się zgadzało. Wtedy usłyszałem (str112) …

…także radę dotyczącą sposobu wyjścia z tego stanu – przyjąć błogosławieństwa. Poszukiwałem egzorcysty i po wielu dziwnych uśmieszkach kapłanów i biskupów oraz upokorzeniach, jakich od nich doznałem, trafiłem do ks. Amortha. Doskonale pamiętam ten dzień. Nie wiedziałem, co znaczy szczególne błogosławieństwo: myślałem o znaku krzyża, jaki kapłan czyni na zakończenie Mszy świętej. Usiadłem, on zaś położył stułę na moje ramiona, a rękę na głowę i zaczął odmawiać modlitwy po łacinie, więc nic nie rozumiałem. Po chwili jakby orzeźwiająca, wprost mrożąca, rosa zeszła mi z głowy na resztę ciała. Po raz pierwszy od roku ustępowała gorączka. Nie mówiłem nic, on dalej spełniał swoje czynności, a we mnie bardzo powoli zaczęła odżywać nadzieja, światło dzienne ponownie stawało się światłem, śpiew ptaków już nie był podobny do krakania kruków, zewnętrzne hałasy nie były już obsesyjne, a stawały się zwykłymi hałasami; nosiłem nawet w uszach zatyczki, ponieważ drażnił mnie nawet najmniejszy szmer. Ksiądz Amorth kazał mi iść do domu. Po wyjściu, miałem ochotę śmiać się, śpiewać, skakać z radości. Jak dobrze, powiedziałem sobie, że to się skończyło!. Prawdą było to wszystko, czego doświadczyłem: nie było to szaleństwo, lecz złośliwość ze strony “kogoś”, kto mnie nienawidził i chciał mi wyrządzić zło. To jest prawda, powtarzałem sobie w samochodzie, to wszystko jest prawda. Obecnie mijają już trzy lata i powoli, po otrzymaniu paru błogosławieństw, stałem się normalny. Odkryłem też, że szczęście pochodzi od Boga i nie osiągniemy go dzięki własnym zabiegom. Zło, niepowodzenie, smutek, niepokój, drżenie nóg, porażenie nerwów, wyczerpanie nerwowe, bezsenność, lęk przed schizofrenią lub padaczką (miałem rzeczywiście (str113)…

…parę upadków) i wiele innych chorób, których stałem się ofiarą – to wszystko zniknęło na dźwięk zwykłego błogosławieństwa. Upływają już trzy lata, od chwili, gdy otrzymałem dowody potwierdzające istnienie i działanie złego ducha, który czyni wszystko, by nie dać się odkryć, aż do przekonania nas, że jesteśmy chorzy, gdy tymczasem to on jest sprawcą wszelkiego zła. Lęka się jednak kapłana z kropidłem w ręku. Chciałem opisać to doświadczenie, aby zachęcić wszystkich, którzy będą je czytać do zastanowienia się nad własnym życiem. Teraz mogę powiedzieć, że jestem bardzo szczęśliwy, iż Bóg dopuścił to wszystko, co mnie spotkało, ponieważ zaczynam cieszyć się owocami tak wielkiego cierpienia. Moja dusza jest czystsza i dostrzegam to, czego przedtem nie widziałem. Ponadto jestem mniej sceptyczny i bardziej wrażliwy na rzeczywistość, która mnie otacza. Sądziłem, że Bóg mnie opuścił, a On przygotowywał mnie na spotkanie ze sobą.

Przez opisanie moich przeżyć pragnę zachęcić wszystkie te osoby, które są chore tak, jak ja byłem chory, aby nie upadały na duchu, ponieważ jeśli nawet wydaje się im oczywiste, że Bóg opuścił je i porzucił, to nie należy wierzyć w tą oczywistość i odrzucić takie przeświadczenie. Muszę ponadto dokonać pewnego uściślenia, a mianowicie, że skutek błogosławieństw nie zależy od woli egzorcysty lub egzorcyzmowanego, ale przede wszystkim od woli Boga. Moje doświadczenie przekonuje mnie, że uzdrowienie jest następstwem nawrócenia się i podjęcia decyzji o odmianie swojego życia, a nie tylko rezultatem przeprowadzenia egzorcyzmów.

Spowiedź i Komunia święta są największym egzorcyzmem. Dzięki dobrze odbytym spowiedziom doświadczyłem natychmiastowego uwolnienia od wspomnianych wyżej męczarni. (str114)…

Wcześniej, kiedy chodziłem do spowiedzi i przystępowałem do Komunii świętej, nie mogłem zrozumieć, od czego jestem uwalniany. Teraz wiem i zachęcam, zwłaszcza obojętnych, aby uwierzyli, że Bóg jest prawdziwie obecny w sakramencie spowiedzi i w Świętej Hostii, którą często przyjmujemy z wielkim roztargnieniem.

Ponadto zachęcam wątpiących, aby mocno wierzyli. Na zakończenie zwracam się z zachętą do wszystkich nieszczęśliwych, do opętanych, do znienawidzonych przez szatana, który posługuje się ich znajomymi, aby ich dręczyć lub doprowadzić do śmierci. Nie traćcie wiary, nie porzucajcie nadziei, nie poddawajcie się namowom i ułudom, które zły duch roztacza przed wami. On nie pragnie naszego cierpienia, ale czegoś więcej – naszej duszy.

Koniec, zostałem pokonany – mówi człowiek, który się poddał – jestem igraszką w ręku zła,. Bóg nie jest zdolny mnie uwolnić. Bóg nie pamięta o swoich dzieciach, jeśli dopuszcza takie cierpienia. Bóg mnie nie kocha, zło jest potężniejsze od Niego. To jest prawdziwe zwycięstwo złego ducha, któremu powinniśmy się przeciwstawić.

“Chciejmy chcieć wiary” – takiej woli zły duch nie może opanować, gdyż wola należy do nas; nie należy ona ani do Boga, ani do złego ducha, ponieważ Bóg nam ją podarował, kiedy nas stwarzał. Powinniśmy zawsze mówić “nie” temu, kto chce ją osłabić oraz wyznawać za św. Pawłem, że na imię Jezusa Chrystusa zgina się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych (Flp 2,10). To jest nasze zbawienie. Musimy głęboko wierzyć, bo inaczej zło, które nam wyrządzono przez jakieś czary lub gusła, może nas dręczyć całymi latami.

Ponadto, wobec tych, którzy uważają siebie za szaleńców i nie widzą ratunku, mogę zaświadczyć, że po wielu błogosławieństwach – (str115)…

…zło znika, jak gdyby nigdy go nie było. Przeto nie powinniśmy się go obawiać, ale wielbić Boga za krzyż, który nam zsyła. Po krzyżu zawsze przychodzi zmartwychwstanie, tak jak po nocy nastaje dzień. Bóg nie oszukuje, On nas sobie upodobał, abyśmy towarzyszyli Jezusowi w Getsemani, abyśmy uczestniczyli w Jego cierpieniu po to, aby razem z Nim zmartwychwstać.

Maryi Niepokalanej ofiarowuję to wyznanie, aby uczyniła je owocnym dla dobra moich braci w cierpieniu. Odpłacam miłością, przebaczeniem, uśmiechem i błogosławieństwem tym wszystkim, którzy stali się narzędziem złego ducha, by mi przysporzyć męki, którą wycierpiałem. Modlę się, aby moje cierpienie pozwoliło im dostrzec światło, które otrzymałem, jako dar od Boga. G.G.M (str116)…

Gabriel Amorth, ks. Egzorcysta, autorytet na skalę światową w tej arcy trudnej materii.

Ludzie nie wierzą w istnienie piekła, bo jest to dla nich łatwiejsze. Ale też ukrywanie swojego działania wobec ludzi leży w interesie złego ducha i jest jednym ze skuteczniejszych jego działań. 

Z księdzem Marianem Rajchelem, egzorcystą diecezji przemyskiej i psychologiem, rozmawia Robert Krawiec OFMCap.

„Głos Ojca Pio” [70/4/2011]

www.glosojcapio.pl

Ksiądz prałat Marian Rajchel (ur. w 1937 roku) jest jednym z egzorcystów archidiecezji przemyskiej. Wykładał psychologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu i w Gródku Jagiellońskim na Ukrainie. Od ponad trzydziestu lat pracuje w Jarosławiu, gdzie przez dwadzieścia dwa lata był proboszczem parafii NMP Królowej Polski. Dał się tam poznać jako znakomity organizator: zainicjował wykłady biblijne, poradnictwo rodzinne, kuchnię dla bezdomnych im. Brata Alberta, świetlicę dla dzieci z rodzin patologicznych, spotkania dla osób starszych, niepełnosprawnych i Anonimowych Alkoholików. Rozpoczął też ewangelizację przez media — zorganizował pierwszą w archidiecezji przemyskiej katolicką rozgłośnię radiową „Ave Maria”. Za zasługi dla miasta Jarosławia otrzymał Złotą Odznakę oraz Nagrodę Zarządu Województwa Podkarpackiego.

Największy szatański podstęp?

Z ks. Gabriele Amorthem – włoskim egzorcystą – rozmawia Włodzimierz Rędzioch

Włodzimierz Rędzioch: – Jest Ksiądz jednym z najbardziej znanych egzorcystów, dlatego naszą rozmowę chciałbym zacząć od podstawowego pytania: Co to jest egzorcyzm?

Ks. Gabriele Amorth: – Egzorcyzm to autoryzowana przez Kościół publiczna modlitwa kapłana mianowanego przez biskupa, której celem jest uwolnienie od Szatana i jego złośliwego wpływu oraz od zła przez niego wyrządzonego.

– Kto to jest diabeł?

– Diabeł to duch, anioł, który stał się demonem, chociaż zachował swą anielską naturę (dlatego jest niewidoczny). Wierzymy w rzeczy niewidzialne, takie jak raj czy piekło, na mocy Słowa Bożego. Jeżeli ktoś nie wierzy w Boże Objawienie, nie może uwierzyć w rzeczywistość niewidzialną.

– Czy katolik może nie wierzyć w istnienie Szatana?

– Nie. Opowiem Panu pewien epizod. Spotkałem kiedyś ks. Pellegrino Ernettiego, znanego egzorcystę działającego przez 40 lat w Wenecji, który opowiedział mi o spotkaniu z Janem Pawłem II. Powiedział wtedy Papieżowi: „Ojcze Święty, w Rzymie jest egzorcysta – miał na myśli mnie – który chciałby powiedzieć Jego Świątobliwości, że wielu biskupów nie wierzy w Szatana”. Na to Papież odpowiedział mu zdecydowanie: „Kto nie wierzy w diabła, nie wierzy w Ewangelię”. Jednym słowem katolik, który nie wierzy w istnienie Szatana, nie wierzy w prawdę ewangeliczną. Powiedziałbym więc, że jest fałszywym katolikiem.

– Nie możemy zapominać, że Jezus był pierwszym, który wypędzał diabły…

– To prawda, w Ewangelii znajdziemy na to dowody – Jezus czyni wiele egzorcyzmów, uwalniając wielu opętanych ludzi. Czytając Ewangelię według św. Marka, odkryjemy, że pierwszym cudem Jezusa było uwolnienie opętanego – miało to miejsce w synagodze w Kafarnaum (por. Mk 1, 21-28).
W pierwszych czterech wiekach egzorcyzmy wykonywali wszyscy chrześcijanie, następnie Kościół łaciński wprowadził egzorcystat (urząd egzorcysty), dając biskupom wyłączną władzę mianowania egzorcystów. Pomimo tych decyzji Kościoła słowa Jezusa: „w imię moje złe duchy będą wyrzucać” (Mk 16, 17), są wciąż ważne, dlatego wszyscy mogą się modlić o uzdrowienie i uwolnienie. Poza tym dziś na całym świecie działa ruch Odnowy w Duchu Świętym (katolicka Odnowa Charyzmatyczna); grupy tego ruchu przyzwyczajone są modlić się o uzdrowienie i uwolnienie – cel tych modlitw i egzorcyzmu jest ten sam. Jeżeli ktoś – nawet Pan – podejmuje modlitwę w tej intencji z naprawdę wielką wiarą, może być ona bardziej skuteczna niż egzorcyzm.
Do XII wieku w Kościele nie brakowało egzorcystów. W ostatnich trzech stuleciach natomiast stopniowo zaniechano egzorcyzmów. Doszło do tego, że dziś mamy biskupów i kapłanów, którzy nigdy nie zajmowali się egzorcyzmami, a czasami nawet w nie nie wierzą. Co gorsza, niektórzy teolodzy i bibliści nie wierzą w egzorcyzmy Jezusa, twierdząc, iż Ewangeliści starali się jedynie dostosować do mentalności ówczesnej epoki. W rezultacie mamy kler, który nie jest przygotowany w tej dziedzinie i nawet nigdy nie widział egzorcyzmu.

– Kto może zostać egzorcystą?

– Kapłan mianowany przez biskupa. Oczywiście, musi to być człowiek modlitwy, roztropny, cieszący się dobrą reputacją, dobrze przygotowany teologicznie (szczególnie ważna jest znajomość Pisma Świętego oraz teologii moralnej i dogmatycznej). Trudno „wyuczyć się” samemu, jak egzorcyzmować – potrzebny jest ktoś z wieloletnią praktyką, kto musi pomóc początkującemu egzorcyście. Ja miałem to wielkie szczęście, że zostałem mianowany do pomocy o. Candido, doświadczonemu egzorcyście, który działał w Rzymie przy Świętych Schodach.

– Jak można odróżnić zaburzenia natury psychologicznej i psychicznej od przypadków związanych z działalnością złych duchów?

– W tekście „Rytuału egzorcyzmów” wymieniono kilka symptomów opętania przez złego ducha (chociaż jest ich o wiele więcej):
– mówienie obcymi językami lub chociaż ich rozumienie (pewnego razu przyszła do mnie osoba, której obecni na spotkaniu zagraniczni księża zadawali pytania po włosku, niemiecku, chorwacku, polsku i arabsku; osoba ta rozumiała pytania w różnych językach, chociaż odpowiadała tylko po włosku);
– wiedza o ukrytych przedmiotach (mój przyjaciel schował w zakrystii święty obrazek; gdy zjawiła się tam osoba, którą miał egzorcyzmować, zażądała, by natychmiast usunął obrazek);
– posiadanie nadzwyczajnej siły (wiele razy egzorcyzmowałem osoby, które miały tak niezwykłą siłę, że musiały być trzymane przez czterech mocnych mężczyzn – była obawa, że mogły wyrządzić krzywdę samym sobie lub innym);
– odraza do sacrum (osoby opętane zaczynają bluźnić, usuwają z domu święte obrazy, przestają chodzić do kościoła…).
Oczywiście, są też inne symptomy, które można odkryć w miarę nabierania praktyki.

– Ksiądz wielokrotnie powtarzał, że kapitalne znaczenie w walce z Szatanem mają sanktuaria maryjne. Dlaczego?

– Mój mistrz o. Candido był bardzo przywiązany do sanktuariów w Lourdes i Loreto, gdyż wielu z jego pacjentów doznało tam uwolnienia – zdarza się, że egzorcyzmy przygotowują do uwolnienia od złego ducha, które następnie ma miejsce w domu, w miejscu pracy lub – bardzo często – w sanktuarium maryjnym. Matka Boża ma fundamentalne znaczenie w walce z Szatanem. Gdy przywołujemy Ją w czasie egzorcyzmu, jak i w modlitwach o wyzwolenie i uzdrowienie, Szatan reaguje gwałtownie.
Bóg, aby dać nam Jezusa, posłużył się kobietą. Na Kalwarii Jezus mówi do Jana: „Oto Matka twoja” (J 19, 27) i w ten sposób ofiarowuje Maryję całej ludzkości. Matka Boża staje się naszą Matką i Pośredniczką wszystkich łask. Również dziś Jezus posługuje się Maryją w objawieniach.

– Także w Medjugorie?

– Uważam, że objawienia Matki Bożej w Medjugorie i Jej przesłania są bardzo ważne.

– 29 czerwca 1972 r., w uroczystość świętych Piotra i Pawła, patronów Rzymu, Paweł VI – następca św. Piotra – wygłosił dramatyczną homilię, w której stwierdził, że „przez jakąś szczelinę wdarł się do Kościoła Bożego dym Szatana”. Dla wielu ludzi papieski krzyk na alarm był wielkim szokiem. Dziś Benedykt XVI również podnosi alarm, gdy powtarza, że Kościół jest bardziej zagrożony grzechami swoich dzieci niż wrogami zewnętrznymi. Szatan cały czas pracuje, by zniszczyć Kościół Boży rękami samych katolików…

– Dym Szatana wdarł się do Kościoła wraz z apostołem Judaszem. Kościół jest święty, bo jest Kościołem Bożym, lecz składa się z ludzi, dlatego ma też ich wady. Msza św. odprawiana przez kapłana, który żyje w grzechu ciężkim, jest ważna – Jezus rzeczywiście pojawia się pod postacią wina i chleba; podobnie ma się sprawa ze spowiedzią. Lecz kiedyś taki ksiądz będzie musiał odpowiedzieć za swe postępowanie przed Bogiem. Dzisiaj, gdy media mówią bardzo dużo o grzesznych kapłanach, nie możemy zapominać o rzeszy świętych kapłanów, którzy służyli Bogu i ludziom przez te dwa tysiące lat. Ja też poznałem świętego – Jana Pawła II, jestem głęboko przekonany o jego świętości. Kiedyś miałem okazję koncelebrować z nim Mszę św. w jego prywatnej kaplicy. Udokumentowałem też jego trzy egzorcyzmy (nie wszyscy wiedzą, że Jan Paweł II egzorcyzmował).

– Chciałem prosić o radę dla nas, wiernych świeckich, i dla kapłanów: Jak możemy bronić się przed Szatanem?

– Diabeł może nas opętać w różny sposób: gdy chodzimy do magów, do wróżących z kart lub gdy uczestniczymy w seansach spirytystycznych. Dlatego przede wszystkim należy unikać zabobonów i okultyzmu. Aby bronić się przed Szatanem, należy modlić się o uwolnienie. Ktoś sam może uwolnić się od Złego za pomocą modlitwy i postu, chociaż – podkreślam – egzorcyzm jest w tym wielką pomocą. Gdzie nie ma egzorcystów, moża znaleźć grupy Odnowy Charyzmatycznej.
Jeżeli chodzi o duchowieństwo, chciałem zwrócić uwagę, że kiedyś w seminariach wśród materii teologicznej była również teologia duchowości, w ramach której zajmowano się Szatanem i egzorcyzmami. Jednym słowem, kapłani byli przygotowani w tej dziedzinie. Dziś tak nie jest. Dlatego aby mieć kapłanów, którzy wierzą w diabła i potrafią egzorcyzmować, należałoby zacząć od seminariów.

– Kilka lat temu ludzie na całym świecie oglądali film „Egzorcysta”. Co Ksiądz sądzi o nim?

– Nie chcę oceniać treści filmu, ale jego wielką zasługą jest, że przypomniał światowej opinii publicznej zapomniane dziś słowo „egzorcysta”.

– Przypomniał też o istnieniu diabła ludziom XXI wieku, którym wiara w złe duchy wydaje się czymś anachronicznym. Dziękując za rozmowę, chciałbym życzyć Księdzu dalszych sukcesów w walce z Szatanem, najbardziej nieczystym duchem, wrogiem wiary, nieprzyjacielem rodzaju ludzkiego, kusicielem ludzi, ojcem kłamstwa.

Ojcze Amorth, kim dzisiaj jest diabeł?

Dzisiejszy diabeł jest tym, kim był zawsze: jest aniołem stworzonym przez Boga jako dobry; dobry jak wszystkie rzeczy stworzone przez Boga, ukierunkowane na życie, dające szczęście, radość. Będąc nieposłusznym Bogu – próba, której zostały poddane anioły – duch ten odłączył się od Boga i wraz z innymi nieposłusznymi aniołami stworzył piekło, to znaczy pewien styl życia odpowiadający ich nieposłuszeństwu i oddaleniu od Boga. Nieposłuszny anioł – dzisiaj, podobnie jak i wcześniej – kusi człowieka do zła. W tym celu diabeł posługuje się dwoma sposobami działania.

Musimy się dobrze zrozumieć: będąc duchem (diabeł jest bytem osobowym bardzo inteligentnym, bezcielesnym), swoją ogromną inteligencją przeciwstawił się Bogu. Nie wiemy dokładnie, co się wtedy stało, ale wiemy, że chodziło o nieposłuszeństwo, o grzech pychy. Nie wiemy też, jakiej próbie zostały poddane anioły. Możemy się tego jedynie domyślać. Z nienawiści do Boga diabeł kusi człowieka do zła, i to jest jego główne zadanie względem człowieka. Diabeł stara się popchnąć człowieka do grzechu, by go oddalić od Boga i doprowadzić do piekła, czyli tam, gdzie sam się znajduje.

Czy diabeł cierpi?

Diabeł bardzo cierpi, ale z demoniczną perfidią, czyli z pragnieniem, by inni cierpieli tak jak on. Dlatego właśnie kusi człowieka do zła. Tę kusicielską moc diabeł sprawdza na każdym człowieku od urodzenia aż do śmierci. Także Jezus Chrystus, będąc człowiekiem, zaakceptował to, że będzie poddany kuszeniu przez diabła. Nie chodzi tutaj jedynie o trzy kuszenia Jezusa na pustyni. Jezus Chrystus był kuszony na różne sposoby przez całe swoje życie.

Szatan zajmuje się jeszcze inną działalnością, która dotyczy wąskiej grupy ludzi. Jest to działanie “nadzwyczajne”, polegające na tym, że może on w pewnych warunkach narzucić na człowieka szczególne zło. Wtedy właśnie może dojść do tzw. opętania człowieka przez szatana.

Czy diabeł porusza się w określonych granicach, w jakich pozwala mu Bóg?

Jego działanie zawsze określają granice, które wyznacza Bóg, i to zarówno, jeśli chodzi o ciężar jego działania, powagę, jak i czas, w jakim działa. Przykład tego nadzwyczajnego zła, jakie może spowodować diabeł odnajdujemy w biblijnej postaci Hioba. Był to człowiek prawy, dobry i bogaty. Stracił swe dzieci, majątek, a jego ciało pokryły rany. W momentach próby zawsze odwołujemy się do cierpliwości Hioba, który z pokorą znosił swe męki. Wystarczy przypomnieć jego słowa: “Bóg dał, Bóg zabrał, niech błogosławione będzie imię Pana”. Dochodzi jednak do takiego momentu, w którym wydaje się, że Hiob już nie wytrzyma. Mówi: “Przeklęty niech będzie dzień, w którym powiedziano: narodził się człowiek. Lepiej by było, gdybym zmarł w łonie matki lub zaraz po urodzeniu”. Jego cierpienie i ból po ludzku wydawały się nie do zniesienia. Bóg jest przeciwny cierpieniu. Ból, cierpienie, choroba, śmierć – są to rzeczy, których Bóg nie przewidywał w swym planie stworzenia, w którym wszystko miało być dobre, piękne i zdrowe.

Jakby ojciec opisał swoje pierwsze doświadczenia?

Kiedy zaczynałem pracę jako egzorcysta, znalazłem się w zupełnie nowym świecie. Otrzymałem wielką łaskę, którą dzisiaj może otrzymać niewielu egzorcystów: zostałem mianowany egzorcystą, by pomóc wielkiemu egzorcyście ojcu Candido Amantiniemu, który był pasjonistą i od trzydziestu sześciu lat pełnił funkcję egzorcysty w kaplicy przy Scala Santa. Przez sześć lat byłem pod przewodnictwem tego wielkiego człowieka. W dzisiejszych czasach jest to rzecz bardzo rzadka. Od prawie trzech wieków w Kościele katolickim obrządku łacińskiego prawie nie odprawia się egzorcyzmów. Dlatego, gdy biskup nominuje jakiegoś księdza na egzorcystę, trudno jest mu znaleźć mistrza. O złu, jakie wyrządza szatan, jako pierwszy wspomniał papież Paweł VI w swym przemówieniu z 15 listopada 1972 roku. Od tego momentu na nowo zrodziła się potrzeba podjęcia działań przeciw szatanowi. Biskupi odczuli konieczność walki ze złem, nawet jeśli (trzeba to powiedzieć) niewielu z nich wierzy w nadzwyczajne działanie szatana. Ogromne wrażenie wywarł na nich fakt, że w ostatnich latach wielu wiernych udaje się do wróżbitów, kartomantów, przepowiadających przyszłość czy wywołujących duchy. Wiele osób wstępuje też do różnego rodzaju sekt satanistycznych, opuszczając Kościół. Fakty te poruszyły episkopatem, który w tej dziedzinie wykazuje ogromną niewiedzę. Egzorcyzmów bowiem nie studiuje się już i nie praktykuje od trzystu lat. Wcześniej w każdej diecezji było wielu egzorcystów. Dzisiaj, kiedy ktoś potrzebuje egzorcysty, staje przed tragicznym problemem, jak go znaleźć. Ponadto nie niedowierza się mu, co też jest dla niego dramatem. A przecież już sam fakt, że ktoś wymaga egzorcyzmów, jest tragedią.

Jakie wrażenie odniósł ojciec, gdy po raz pierwszy spotkał osobę opętaną przez szatana?

Nie byłem wówczas sam. Byliśmy razem z ojcem Candido albo z jego uczniem, pasjonistą, ojcem Jakubem. Dlatego czułem się pewniej. Wiedziałem, że muszę się jeszcze dużo nauczyć. Nigdy jednak się nie bałem. Wiele razy diabeł straszył mnie i groził mi, ale nigdy nie dotrzymał słowa. Wiele razy mówił do mnie: “Tobie nie mogę nic zrobić, bo jesteś dobrze strzeżony”. Czuję, że Maryja chroni mnie pod swoim płaszczem. Opieką otacza mnie też mój patron, Archanioł Gabriel i anioł stróż, któremu jestem bardzo oddany. Często zdarza się tak, że szatan próbuje zniechęcić egzorcystę, mówiąc: “Tej nocy wpuszczę do twojego łóżka węża. Jutro pożrę twoje serce”. Wtedy odpowiadam: “U boku mego stoi Maryja. Mam na imię Gabriel, idź i jeśli chcesz, walcz z archaniołem Gabrielem”. Zazwyczaj te słowa uciszają szatana.

Czy istnieje jakaś relacja z szatanem?

Oczywiście. Spotykam go za każdym razem, gdy widzę osoby opętane. W takich momentach rozmawiam z nim. Cechą charakterystyczną osób opętanych jest rozdwojenie ich osobowości. To już nie są te same osoby. Diabeł posługuje się ich ustami, ich członkami itp. Niech pan pomyśli o świętych. Są to postacie bardzo interesujące, wielu z nich było opętanych przez szatana i niszczonych; byli atakowani przez niego. Popatrzmy na Ojca Pio. Szatan bił go z całej siły, aż do krwi. Szatan, nie mając ciała, jest zmuszony przybierać postać innej osoby i robi to zgodnie z tym, jaki cel sobie wyznaczył. To samo dotyczy również aniołów. Kiedy Archanioł Rafał otrzymał do spełnienia misję, by towarzyszyć w podróży synowi Tobiasza, jak czytamy w Biblii, szatan przyszedł do niego pod postacią młodzieńca ubranego w strój podróżnika. Anioł ten miał być dla młodego syna Tobiasza przewodnikiem w podróży. Kiedy szatan chciał przestraszyć Ojca Pio, przychodził do niego pod postacią ogromnego psa, jakby bestii. Takich psów w rzeczywistości nie ma. Kiedy chciał go uwieść, przychodził pod postacią nagich, prowokujących kobiet. Kiedy chciał go oszukać, i to właśnie zdarzało się najczęściej, przychodził do niego pod postacią Chrystusa, Maryi, jego spowiednika albo przełożonego i dawał mu pewne dyspozycje, które później, po całym zdarzeniu, Ojcu Pio wydawały się bardzo dziwne. “Czy to możliwe, aby przełożony kazał mi to zrobić?” “Nie, nie byłem w twojej celi.” To wszystko są żarty szatana. Przyszło mi kiedyś do głowy nazwać szatana “Grappino” (wódeczka), bo tak go nazywał święty proboszcz z Ars, który wielokrotnie był przez niego kuszony. Także niektóre święte były opętane przez demona. Na przykład Gemma Galgani, święta Aniela z Foligno i (bardzo interesujący przypadek z ostatnich czasów) błogosławiona Maria od Jezusa Ukrzyżowanego, karmelitanka wyniesiona na ołtarze przez obecnego papieża. Jestem również bardzo związany z pewną postacią z przeszłości. Mam na myśli benedyktynkę, siostrę Eustachię, która żyła w Padwie. Proszę sobie wyobrazić, że ta dziewczyna była opętana od urodzenia aż do śmierci. Zmarła mając dwadzieścia trzy lata. Przez całe swe życie była opętana. To świadczy jedynie o tym, że szatan może zdobyć władzę na ciałem fizycznym, nad duchem istoty ludzkiej, ale nigdy nad jego duszą. Dlatego może się zdarzyć, że ktoś święty w momentach opętania przeklina i robi rzeczy zupełnie odbiegające od świętości. Jedną z takich postaci była święta Maria Magdalena de Pazzi, córka sławnej florenckiej rodziny. Pewnego dnia, kiedy siostry czuwały w kaplicy na adoracji przed Najświętszym Sakramentem, siostra Maria Magdalena poszła do kuchni, wzięła wielki nóż, weszła na ołtarz, stanęła obok Najświętszego Sakramentu i powiedziała: “Teraz wam wszystkim poderżnę gardła”. Jest to zachowanie mające niewiele wspólnego ze świętością, a co więcej, zachowaniu temu trudno przypisać poczucie smaku.

Co szatan mówi do ojca, kiedy zauważa, że jest tam ojciec obecny?

Prawdę mówiąc, to ja zauważam go, kiedy osoby, które do mnie przychodzą, zbliżają się do drzwi domu, w którym pracuję, i wchodzą do środka. Zazwyczaj egzorcyzmy odprawiam tutaj, na parterze. W cięższych przypadkach udaję się do egzorcysty mieszkającego w dzielnicy Monteverde i tam pracujemy wspólnie. Mamy fotel dla przypadków lżejszych i łóżko lekarskie dla przypadków ciężkich.

Czemu służy taki podział?

Istnieją różne formy opętania przez szatana, o różnym stopniu ciężkości i powagi. Są osoby, które podczas egzorcyzmów nie robią żadnych, nawet minimalnych ruchów, nie reagują. Potrzeba było wielkiej cierpliwości i doświadczenia ojca Candido, by zrozumieć, że są one opętane przez szatana. Na przykład, pewien człowiek, bardzo pobożny, od jakiegoś czasu nie mógł chodzić do kościoła ani się modlić. Całkowicie odrzucał to, co święte, bowiem za każdym razem, gdy zbliżał się do jakiejś świętej rzeczy, ogromnie cierpiał. Mówił: “Odejdź ode mnie, odejdź, zostaw mnie w spokoju”. Był to Angelo Battisti pracujący w Kancelarii Watykańskiej i wykonujący bardzo ważne zadania. On już nie żyje, a jego żona pozwoliła podać jego nazwisko. Był on pierwszym administratorem Domu Ulgi w Cierpieniu w San Giovanni Rotondo. Był opętany przez szatana przez ostatnie siedem lat życia. W ostateczności został od niego uwolniony in extremis i przeżył w pogodzie ducha ostatnie tygodnie życia. Był to przypadek bardzo trudny do zdiagnozowania, bowiem pacjent nie zdradzał żadnych objawów opętania. W wielu przypadkach szatan robi wszystko, by się ukryć. Wtedy należy konsekwentnie kontynuować egzorcyzmy, aż do momentu, kiedy szatan się ujawni. Reakcje mogą być przeróżne, np. wrzaski, krzyki itp. Dlatego jest nam potrzebne łóżko. W przypadkach ciężkich związujemy osobę, by nie zrobiła sobie krzywdy. Kiedy dana osoba wchodzi w trans, jesteśmy za nią odpowiedzialni i gdyby w tym momencie stało się jej coś złego, byłaby to nasza wina.

Istnieją więc przypadki bardzo agresywnych reakcji?

Oczywiście. Niech pan popatrzy, ja także otrzymałem kiedyś “prezent”. Pewnego dnia dostałem uderzenie, które w pierwszej chwili nie wydawało mi się niczym poważnym, a potem okazało się, że przez czterdzieści dni musiałem mieć nogę w gipsie. Kontynuowałem dalej egzorcyzmy. Mówię to po to, by pan zrozumiał, że czasami można też coś oberwać. Zdarza się również, że osoba pluje. Kiedyś miałem przypadek osoby, która pluła gwoźdźmi. Podczas egzorcyzmów szatan, który nie chce się ujawnić, może ukazywać się na różne sposoby: albo stopniowo, albo eksplodując z całą mocą. Jest wtedy rozgniewany, wręcz rozwścieczony i bardzo silny. Podczas jednego z seansów widziałem jedenastoletniego chłopca, którego musiało przytrzymywać czterech silnych mężczyzn. Chłopiec ten dosłownie rzucał nimi po całym pokoju. Byłem także obecny podczas egzorcyzmów odprawianych nad dziesięcioletnim chłopcem, który podniósł ogromny stół. Potem dotykałem jego muskułów i muszę powiedzieć, że nigdy sam nie byłby w stanie tego zrobić. Wtedy natomiast miał siłę i moc szatana.

Mówił ojciec, że ktoś wypluwał gwoździe?

Tak, takie długie gwoździe. Czasami podczas egzorcyzmów zdarzają się rzeczy, które naprawdę szokują. Stale jesteśmy w kontakcie z psychiatrami, bowiem potrzebujemy także ich opinii. Osoby, które trafiają do nas, zazwyczaj odbyły już wiele konsultacji medycznych. Wtedy proszę, aby przekazały mi diagnozę lekarza. Jeśli ktoś wcześniej nie był u specjalisty, odmawiam mu egzorcyzmów. Robię tak, bo w wielu przypadkach ktoś cierpi z powodu określonego, naturalnego zaburzenia. Tylko wyjątkowo – i dzięki Bogu, że są to tylko wyjątki – cierpienie ma charakter demoniczny. Najpierw więc oglądam diagnozę lekarską, następnie, jeśli mam jakieś podejrzenia, odprawiam egzorcyzmy. Pierwsze egzorcyzmy służą również celom diagnostycznym.

Co znaczy w tym przypadku “cel diagnostyczny”?

To potwierdzenie, czy w danym przypadku istnieje obecność Złego – mogę to zrobić tylko przy pomocy egzorcyzmów. Inaczej nie mam pewności.

Jakie symptomy mogą doprowadzić do pewności?

Istnieje wiele różnorodnych objawów. Pierwsza oznaka związana jest z pytaniem: kiedy zaczęły się cierpienia, czy można określić początek i przyczynę danego problemu. Na przykład, gdy pacjent odpowiada mi, że wszystko zaczęło się od czasu, gdy uczęszczał na seanse spirytystyczne, lub od momentu, gdy zaczął uczęszczać do sekty satanistycznej czy wróżbitów, jasnowidzów, albo gdy zaczął uprawiać magię. Wtedy już istnieją poważne podejrzenia. Nie są one wystarczające, ale są zasadniczą wskazówką. Następnie pytam, w jaki sposób dane zjawiska się manifestują, jakie są ich efekty, a dopiero później analizuję poszczególny przypadek.

Na przykład?

Na przykład, jeśli pacjent na widok jakiegoś świętego obrazu – który zawsze wisiał nad jego łóżkiem i nigdy mu nie przeszkadzał, co więcej: czuł się w jakiś sposób z nim związany – staje się tak agresywny, że rzuca nim o ziemię. Najpotężniejszym i najsilniejszym symptomem opętania jest awersja wobec sacrum, odrzucenie rzeczy świętych; niemożność pójścia do kościoła, bo na przykład się mdleje albo gdy ktoś podczas błogosławieństwa wpada w szał.

Jaką wskazówką są dla ojca diagnozy medyczne?

Jak powiedziałem wcześniej, przeglądamy diagnozy lekarskie. W większości przypadków osoby, które przychodzą do nas, wcześniej odbyły już wiele wizyt lekarskich. Osoby te podejrzewały, że są chore psychicznie. To właśnie zdarza się najczęściej i dla nas są to przypadki najtrudniejsze. Trudno jest bowiem odróżnić, co jest chorobą psychiczną, a co opętaniem. Odprawiałem kiedyś egzorcyzmy nad młodą siedemnastoletnią dziewczyną, która pomimo swego młodego wieku, wiele razy była leczona w różnych europejskich klinikach. Nie przyniosło to jednak żadnej poprawy. Nie mogła się uczyć, chociaż była bardzo inteligentna. Cały czas leżała w łóżku, a kiedy tylko wstawała, od razu stawała się wściekła i rozdrażniona. Była całkowicie ogarnięta lenistwem, które przeobrażało się w niekontrolowane ataki złości. Po jakimś czasie zorientowano się, że chodzi tu o pewnego rodzaju opętanie. Ci, którzy kierują swe kroki do egzorcysty, zazwyczaj już wcześniej odbyli wiele wizyt lekarskich. Niestety, w wielu przypadkach zdarza się, że po nieskutecznym leczeniu osoby te udają się do magów, wróżbitów itp. Osoby zajmujące się okultyzmem jedynie pogarszały ich i tak już dramatyczną sytuację. Gdy w końcu trafiają do egzorcysty, ten musi stopniowo zrekonstruować ich życie, ale przede wszystkim modli się nad nimi, nakazując demonowi odejść w imię Chrystusa.

Czy szatan jest posłuszny?

Nie od razu. Potrzeba na to wielu lat. Kiedyś odprawiałem egzorcyzmy nad pewną kobietą z Rzymu, którą Pan uwolnił od szatana po dziewięciu latach. Mówię, że Pan ją uwolnił, bo tylko On może tego dokonać. Dodam tylko, że potrzebne były sześciomiesięczne egzorcyzmy, by potwierdzić, że ta osoba była opętana. Ojciec Candido, który był przy nich obecny, mówił mi: “Niech ojciec kontynuuje, bo według mnie coś tutaj jest”. Przez dłuższy czas szatan się nie ujawniał.

Kiedy w tej kobiecie ukazał się szatan?

Nagle. Gdy odprawiałem egzorcyzmy, szatan zaczął mówić do mnie męskim głosem w zupełnie nieznanym mi języku. Kiedy zapytałem go: “W jakim języku do mnie mówisz?”, on mi odpowiedział: “W języku diabelskim”. Od tego seansu, za każdym razem, gdy odprawiałem egzorcyzmy, szatan się wściekał i słyszałem ten męski głos. Był to głos kobiety, ale bardzo zniekształcony. Pewna kobieta podczas egzorcyzmów… Zrobię tu pewną dygresję. Często podczas moich egzorcyzmów asystują mi inni księża. Chcą oni nauczyć się metod ojca Candido. Ja oczywiście jestem wierny metodom mojego mistrza i nauczyciela. Wielu z tych księży zostało wyznaczonych na egzorcystów w swoich diecezjach. Mówili mi potem, że dużo dało im uczestniczenie w moich seansach. W tym przypadku, o którym chcę panu teraz powiedzieć, asystowało sześciu lub siedmiu księży różnych narodowości. Zadawałem pacjentce pytania po łacinie. Była ona również pytana w języku angielskim, niemieckim, hebrajskim, arabskim i koreańskim. Zawsze odpowiadała na stawiane jej pytania. Rozumiała te języki, choć sama znała tylko włoski. Była to porządna kobieta, matka czworga dzieci. Popełniała jednak pewne błędy. O jednym z nich chciałbym tu wspomnieć, bo powtarza się on w wielu przypadkach. Była ona związana, nie uczuciowo, bo nie chodzi tu o uczucia, z Sai Babą. Wiele razy była w Indiach, żeby go spotkać. Wiele razy całowała jego stopy i jadła to, co on rozdawał. Sai Baba rozdawał pewien miałki proszek, który rzekomo miał leczyć wszystkie choroby. Pan uwolnił tę kobietę od szatana, ale przez wiele długich lat pluła ona krwią, by uwolnić się od proszków Sai Baby. Sai Baba, pierworodny syn szatana, dobrze mówi o Chrystusie, o Buddzie, o wszystkich, ale sam siebie uważa za Boga. Na ten temat nie chce dyskutować, bo uważa to za niepodważalne. Wszyscy inni to jego prorocy, których on akceptuje, ale mają być jemu poddani.

Nie da się więc przewidzieć, ile czasu zajmie uwolnienie osoby opętanej?

Absolutnie nie. Uwolnienie polega na nadzwyczajnej interwencji Boga. Mój wielki nauczyciel powtarzał mi: “Niech ojciec nie oczekuje, że będzie obecny przy uwolnieniu. To bowiem często nie następuje na końcu egzorcyzmów. Czasami zdarza się, że uwolnienie przychodzi po odbyciu pielgrzymki do jakiegoś sanktuarium maryjnego”. Ojciec Candido był bardzo związany z sanktuarium w Loreto i Lourdes, bowiem wielu z jego pacjentów właśnie tam zostało uwolnionych. Niektórzy uwalniają się od szatana po dłuższej modlitwie. Ja także miałem dwa przypadki, kiedy uwolnienie nastąpiło po całonocnej modlitwie przed grotą w Lourdes. Kiedy ktoś pisze do mnie albo dzwoni z informacją, że czuje się uwolniony od szatana, zawsze odpowiadam, by dziękował Bogu, bo nie ma w tym żadnej mojej zasługi. Wyzwolenie od szatana zawsze jest skutkiem nadzwyczajnej interwencji Boga. Dlatego nie jesteśmy w stanie przewidzieć, kiedy ono nastąpi. Mogę jedynie powiedzieć, że przez te lata doświadczeń, miałem tylko dwa przypadki uwolnienia po jednym egzorcyzmie.

Ile razy w swym życiu odprawiał ojciec egzorcyzmy?

Będzie ich ponad sześćdziesiąt tysięcy. Mogę podać jedynie przybliżoną liczbę odprawionych egzorcyzmów, nie jestem natomiast w stanie podać liczby osób, nad którymi je odprawiałem. Wielokrotnie zdarzało się, że nad tą samą osobą odprawiałem setki egzorcyzmów.

Jak często odbywają się egzorcyzmy?

Raz w tygodniu. Zdarzały się jednak cięższe przypadki, w których musieliśmy je odprawiać dwa razy w tygodniu. Idealnie byłoby, gdyby można było je odprawiać codziennie. Na to może sobie pozwolić jedynie ten egzorcysta, który ma jednego pacjenta. Kiedy jednak ktoś ma przed drzwiami kolejkę, musi zadowolić wiele osób i zmniejszać ilość spotkań.

I przez cały ten czas był ojciec świadkiem jedynie dwóch uwolnień…?

Dwa uwolnienia po jednym egzorcyzmie.

W jaki sposób to przebiegało?

Opowiem panu jeden przypadek. Pewna czternastoletnia dziewczyna za namową swej przyjaciółki i chcąc zaspokoić swoją ciekawość, poszła oglądać rytuał satanistyczny. Gdy wróciła do domu, zaczęła przeklinać, gryźć, kopać. Jej ojciec natychmiast zawiózł ją do Rzymu, do ojca Candido. Przyjechali do niego o drugiej w nocy. Czekali do szóstej rano, aż otwarły się drzwi do kaplicy przy Scala Santa. Wtedy usłyszeli, że ojciec Candido jest chory i nie odprawia już egzorcyzmów. Skierowano ich do mnie. Przyjechali do mnie około ósmej rano. Ja w tym czasie już odprawiałem egzorcyzmy. Skończyłem je po dwunastej. Byłem bardzo zmęczony. Ktoś zapukał i powiedział, że pod drzwiami czeka jakaś osoba. W pierwszej chwili powiedziałem, że jestem zbyt zmęczony i że powinna przyjechać innym razem. Oni jednak nalegali. Powiedziano mi, że czekali od ósmej rano, że jest to czternastoletnie dziecko. Dzięki Bogu był wtedy ze mną ojciec Jakub, uczeń ojca Candido, który także namawiał mnie, abyśmy razem odprawili egzorcyzmy nad tą biedną dziewczynką. W pewnym momencie (byłem trochę rozkojarzony) zostałem ugryziony. Ugryzła mnie. Moja wina, powinienem być ostrożniejszy. Powiem szczerze, odprawiliśmy egzorcyzmy, które nie trwały więcej niż dziesięć minut. Po chwili upadła na ziemię bez sił. Wtedy mój przyjaciel zbliżył się do niej i zapytał: “Nie masz siły?”. Ona kiwnęła głową. “Nie masz w ogóle siły?” Dziewczyna znowu kiwnęła głową. “Bogu niech będą dzięki!” Po kilku minutach biegała po korytarzu za swoim braciszkiem. Po około miesiącu (i potem po trzech miesiącach) zadzwonili do mnie jej rodzice, by mi podziękować i powiedzieć, że dziewczyna czuje się już dobrze. Proszę zwrócić uwagę na jedną rzecz: im dłużej szatan jest w danej osobie, tym bardziej zapuszcza w niej swoje korzenie. Dlatego podczas pierwszego egzorcyzmu modlimy się, by szatan wyrwał swe korzenie i został wyrzucony precz. Przypadek tej dziewczyny potwierdza ten fakt. Ponieważ dziewczynka została przywieziona do nas natychmiast, szatan nie miał czasu, by się w niej zakorzenić. Czas jest w tej dziedzinie bardzo ważny, podobnie jak w przypadku jakiejś choroby. Im wcześniej pójdziemy do lekarza, tym lepiej. W opętaniu przez szatana zauważamy pewną regułę: im więcej czasu upływa od momentu opętania przez szatana, tym więcej czasu potrzeba, aby daną osobę od niego uwolnić. Miałem przypadki, kiedy wystarczyło kilka miesięcy, a w innych potrzeba było roku lub kilku lat. Jestem zadowolony nawet wtedy, kiedy uwalniam osobę od opętania po czterech czy pięciu latach egzorcyzmów.

Od czego to zależy?

Od wielu czynników. Od siły, z jaką szatan opętał daną osobę, od mniej lub bardziej poważnych zaburzeń, jakie powoduje on u danej osoby. Wiele zależy też od chęci współpracy, jaką wykazuje osoba opętana. Pacjent musi aktywnie uczestniczyć w uwolnieniu przez intensywną modlitwę. Moim pacjentom polecam różaniec, codzienną Mszę i komunię świętą. Absolutnie nie wystarczy jedynie niedzielna Msza święta. Trzeba uczestniczyć we Mszy świętej kilka razy w tygodniu, jeśli nie codziennie. Czytanie Pisma Świętego, Słowa Bożego, ma ogromną moc. Gdy ktoś mnie pyta: “Jak długo?”, odpowiadam: “Aż do ośmiu dni po śmierci”. Pan bardzo często opiera swą interwencję właśnie na intensywności modlitwy, tak, aby dana osoba nabrała pewnego rodzaju przyzwyczajenia i kontynuowała tę modlitwę także później. Opętanie staje się wielką szkołą świętości. Nie bez powodu Jan Chryzostom nazywa szatana, pomimo wszystko, “uświęcicielem dusz”. Dam panu przykład. Już prawie od trzydziestu lat odprawiam egzorcyzmy nad pewną kobietą. W wielu przypadkach egzorcyzmy nie uwalniają, ale powodują, że dana osoba może prowadzić na tyle normalne życie, że inni nie dostrzegają problemu. Egzorcyzmy przynoszą ulgę, nawet jeśli wymagają ofiary. Podam przykład. Pewien urzędnik, kiedy czuje, że za chwilę zostanie zaatakowany przez szatana, idzie do toalety albo w jakieś ustronne miejsce, gdzie nikt go nie zobaczy. Tam cierpi, wykonuje jakieś agresywne gesty, po czym jak gdyby nigdy nic wraca do pracy. Pewnego razu, gdy odprawiałem egzorcyzmy nad tą kobietą, o której ostatnio panu opowiadałem, przychodziły mi do głowy takie myśli: Czy to możliwe, że przez tak długi czas nie jestem w stanie jej uwolnić? Wydawało się, że kobieta odpowiadała na moje wątpliwości, mówiąc: “Ojcze Amorth, wie ojciec, że my wszyscy jesteśmy siostrami i braćmi, wszyscy jesteśmy pożenieni. Nikt z nas nie chodził do kościoła, nikt z nas się nie modlił”. Kobieta została opętana przez szatana mając osiemnaście lat. Urok został rzucony na nią przez jakiegoś czarownika, którego namówiła do tego pewna dziewczyna, która zakochała się w narzeczonym tejże kobiety. Był to bardzo potężny urok. Kobieta ta opowiadała mi, że od momentu, gdy ma te zaburzenia, wszyscy jej bracia i siostry modlą się, chodzą do kościoła, spowiadają się i często przystępują do komunii świętej. Jej zaburzenia były okazją do nawrócenia rodziny. Wie pan, że we Włoszech jest wielu wierzących, ale, niestety, mało praktykujących. Kiedy ktoś mówi, że jest wierzący, ale niepraktykujący, odpowiadam: “Nigdy nie spotkałem szatana ateisty”. Wszyscy diabli wierzą w Boga, ale oczywiście nie są praktykujący! Byli nieposłuszni Bogu i ciągle trwają w swoim nieposłuszeństwie. Wiele razy dyskutując z diabłem, mówię mu: “Ty, posiadając tak wielką inteligencję, okazałeś się najgłupszym stworzeniem. Byłeś w Raju, a teraz jesteś w Piekle”.

Co na to odpowiada szatan?

Pytam go, co by zrobił, gdyby mógł cofnąć czas. On mi odpowiada, że zrobiłby to samo. Szatan przechwala się swoim sprzeniewierzeniem się samemu Bogu. Dla niego jest to ogromny zaszczyt. Jakby chciał pokazać… chce siebie samego przekonać, że jest silniejszy od Boga. Jest to wielki grzech pychy. Mówi ludziom: “Będziecie podobni do Boga, gdy poznacie dobro i zło”. Stąd rozumiem wieczność Piekła, bowiem szatan na wieczność dokonał swego wyboru przeciwko Bogu. (…)

Jakich podstępów najczęściej używa szatan, by opętać daną osobę?

By wejść i posiąść jakąś duszę, stosuje on cztery metody. Dwóch używa bardzo rzadko. Jedna dotyczy świętych; szatan w stosunku do osoby, którą postrzega jako świętą, podejmuje inicjatywę kuszenia, by zeszła z Bożych dróg. Tę metodę stosuje rzadko. Innym sposobem jest podstępne przekonywanie danej osoby o powadze jej grzechów. Wprowadza osobę w kompleks grzechów ciężkich. W takiej sytuacji dana osoba czuje się bezradna i nieodwracalnie utwierdza się w przekonaniu, że już nic nie da się zrobić. W moim przekonaniu jest to przypadek Judasza Iskarioty. Kto wie, ilu prób dokonał Jezus, by pomóc Judaszowi przezwyciężyć żądzę pieniędzy! Judasz był ogarnięty ogromną chciwością, która popchnęła go do tego, by zapytać: “Ile mi zapłacicie, bym Go wam wydał?”. Ustalili kwotę na trzydzieści srebrników, stanowiła ona równowartość dobrego niewolnika. Są to jednak rzadkie przypadki.

Najczęstszą metodą stosowaną przez diabła (spotykam się z nią w 90 proc. przypadków) jest metoda złego wpływu, uroku, czaru. Następuje to wtedy, gdy osoba cierpi z powodu szatana, do którego ktoś inny zwrócił się o pomoc, który działała z szatańską perfidią. Pozostałe przypadki opętania, czyli około 10-15 proc., nie jestem dokładny w liczbach, związana jest z praktykami okultystycznymi. Mam na myśli seanse spirytystyczne, uczestniczenie w czarnych mszach lub konsultowanie się z czarownikami, wróżbitami itp. To są w dzisiejszym świecie najbardziej rozpowszechnione formy czy metody działania szatana. Proszę pomyśleć, że w samych Włoszech istnieje ponad 800 sekt satanistycznych. Pomyślmy o różnego rodzaju zespołach muzycznych, o idolach, jak np. Marilyn Manson, którzy mają ogromny wpływ na młodzież, a którzy grają muzykę satanistyczną. Nie mam nic przeciwko muzyce rockowej; należy się jej szacunek. Mam na myśli rockową muzykę satanistyczną. Seanse spirytystyczne odbywają się dzisiaj nawet bez medium, tylko po to, by wejść w kontakt na przykład z osobą zmarłą. Obecnie ludzie uczą się to robić sami, za pomocą dwóch najbardziej rozpowszechnionych sposobów: magnetofonu i komputera.

Czy za pomocą tych metod szatan może opętać człowieka?

Może, ponieważ w ten sposób otwiera się mu drzwi. W 90 proc. są to jednak przypadki rzucania uroku. Te natomiast realizowane są przez osoby związane z szatanem. Większa część rzucanych uroków czy czarów jest nieskuteczna dlatego, że dana osoba jest bardzo rozmodlona i systematycznie uczęszcza do kościoła. Kiedy ktoś stara się być w jedności z Bogiem, trudno jest rzucić na niego urok. Kiedy natomiast ktoś żyje w stanie grzechu śmiertelnego, wtedy o wiele łatwiej spowodować, by rzucany urok osiągnął swój cel.

W jaki sposób praktykuje się rzucanie uroków?

Istnieje wiele sposobów rzucania uroków. Czasami następuje to poprzez bezpośredni kontakt z osobą, której daje się do zjedzenia coś nieczystego, to znaczy coś, nad czym wcześniej odprawiano czary. Wystarczy, na przykład, by ofiara wypiła filiżankę kawy w domu osoby, której ufa. Jeśli wcześniej do kawy coś dolano albo odprawiano nad nią czary czy rytuały satanistyczne, to wystarczy, aby urok przyniósł efekt. Zło nie jest zależne od rzeczy materialnej stosowanej przez wróżbitę, od rzucania uroku, ale od samego rytuału. Do tego celu wróżbici stosują na przykład prochy z kości osoby zmarłej, krew miesiączkową, krew
zabitych zwierząt. Zdarza się więc, że osoba całkiem nieświadomie zje lub wypije coś, co później powoduje u niej zaburzenia. Urok zaczyna działać stopniowo. Jeśli rzecz dotyczy dziecka, rodzice często myślą, że jest to coś, co przejdzie mu z wiekiem i nie przywiązują do tego większej wagi. Nie analizują tego, co dzieje się z dzieckiem. Kiedy zaburzenia się nasilają, zaczynają szukać pomocy u lekarzy. Widząc jednak, że wszystkie te terapie nie przynoszą efektów, a objawy są coraz częstsze, zdesperowani zwracają się z prośbą do wróżbitów, magów. Po tych konsultacjach zdają sobie sprawę z tego, że sytuacja się pogarsza i dopiero wtedy zwracają się o pomoc do egzorcysty. W międzyczasie rzucony urok głęboko zapuścił swe korzenie. To są czary, które mogą być realizowane na wiele sposobów.

Istnieje na przykład metoda transferu. Cały rytuał magiczny odbywa się na jakiejś maskotce, która przedstawia ofiarę. W maskotkę wbijane są szpilki czy gwoździe. Wbija się je w takie części ciała, w które chce się uderzyć ofiarę, przede wszystkim w głowę, genitalia, czasami w ramiona. Często uroki rzuca się na żołądek, czasami szpilki wbija się w oczy maskotki i wtedy właściwa ofiara opowiada, że czuje potworny ból, jak gdyby ktoś przekłuwał jej oczy.

Co ojciec może zrobić w takim przypadku?

Każdy egzorcyzm rozpoczyna się słowami: “Ecce crucem Domini”. Następnie kapłan stułą dotyka szyi osoby opętanej i kładzie swe ręce na jej głowie. Błogosławi daną osobę, egzorcyzmuje i w tym samym czasie namaszcza jej oczy olejem. Ja stosuję tę metodę, której nauczył mnie mój mistrz. Mam przy sobie mieszankę oleju dla katechumenów, który stosuje się przy chrzcie świętym – działa on przeciw złym duchom, oraz olejek stosowany do namaszczenia chorych – by uzdrowić daną osobę (również z dolegliwości fizycznych spowodowanych urokiem). Najważniejsza jednak jest modlitwa. Jest wiele egzorcyzmów. Mogą one być zebrane w następującą formułę: “W imię Chrystusa, idź precz!”. Jezus powiedział: “Ci, którzy wierzą we mnie, w Imię moje będą wyrzucać złe duchy”. Tak więc mamy siłę Imienia Chrystusa.

Jak reagują demony?

Próbują zniechęcić egzorcystę, mówiąc: “Nic nie możesz mi zrobić, jestem silniejszy, tracisz czas”. Stosują grę psychologiczną. Egzorcyści zawsze odpowiadają, że to nie oni swoją siłą wyrzucają demony, ale czyni to sam Jezus Chrystus. “To On wyrzuca złe duchy, to z Nim się wykłócaj”. Dla szatana opuścić ciało ludzkie i wrócić do piekła, oznacza definitywną śmierć. Czasami wyraża on swą desperację, mówiąc: “Umieram, umieram. Zabijasz mnie, wygrałeś. Wszyscy księża to mordercy”. Jest to jednak zawsze czasochłonna praca.

Rzucanie uroków, transfer, jakie jeszcze inne sposoby istnieją?

Związanie. Miałem przypadek dziewczyny, która obecnie jest prawie uwolniona. Posługując się lalką, podczas rytuału satanistycznego, związano jej pępek z głową. Zrobiono to zaraz po jej urodzeniu. Dziewczyna ta musiałaby żyć skrzywiona w tak okrutny sposób.

Dlaczego stosują takie okrucieństwa?

Powodem są konflikty rodzinne… Najczęściej w grę wchodzą interesy ekonomiczne. Skończyłem prawo i cała moja rodzina to prawnicy, stąd wiem, że adwokaci żyją z kłótni rodzinnych i ze spraw o dziedziczenie. Czasami dzieje się tak z powodu perfidii, zazdrości. Dziewczyna, o której mówiłem wcześniej, ma około trzydziestu lat i wciąż podczas egzorcyzmów przyjmuje tę nienaturalną pozycję, z którą miałaby żyć, jeśli rzucony urok przyniósłby zamierzony efekt. Szatan kilka razy wyznał, że to jedynie dzięki Niej, to znaczy dzięki Maryi, “Twojej Pani”, rzucony urok nie zadziałał tak, jak miał zadziałać. Miał na pewno mniejszą skuteczność.

Jakie miała zaburzenia?

Okropne bóle głowy, które uniemożliwiały jej naukę. Pokonywała okropne trudności, by zdobyć jakąś posadę. Teraz jest urzędnikiem i można jej pozazdrościć stanowiska. Okupiła je jednak wielkim cierpieniem. Nawet teraz, mimo że jest prawie uwolniona, czasami odprawiam nad nią egzorcyzmy. Mam nadzieję, że stopniowo dojdziemy do całkowitego uwolnienia. Dziewczyna ta ciągle przeżywa momenty ogromnego cierpienia.

W jaki sposób dowiedział się ojciec o tym, że został rzucony na nią urok?

Sam szatan powiedział nam o tym. Pytamy o to diabła. Niech pan jednak zauważy, że szatan to wielki oszust. On informuje nas, ale potrzebujemy pewnego obiektywnego potwierdzenia tego, co mówi. Dam panu przykład. Pierwsze pytanie, jakie zadajemy szatanowi, brzmi: jak się nazywasz. Szatan ma ogromne trudności w mówieniu. Zrobiłby wszystko, by tylko nie mówić. Dla niego wypowiedzenie własnego imienia oznacza przegraną, ponieważ w ten sposób się ujawnia. Kiedy poznajemy jego imię w 50 proc. jest już pokonany.

Jakie imiona podaje szatan?

Podaje nam różne imiona. Często pochodzą one z Biblii lub tradycji biblijnej. Mówi o sobie jako o Szatanie, Lucyferze, Asmodeuszu, Mefistofelesie – to są najbardziej rozpowszechnione imiona. Innymi razy podaje imiona bardzo dziwne. Tak było w sławnym przypadku kobiety z Piacenzy. Podczas trzynastu odprawianych nad nią egzorcyzmów obecny był zakonnik-stenograf, który wszystko zapisywał. Wówczas też wszystkiego się nauczył. Miało to miejsce w latach dwudziestych. Zawsze należy dokładnie zbadać okoliczności opętania. Podam przykład. Egzorcyzmowałem kobietę mającą 25-30 lat. Zapytałem demona: “Od kiedy jesteś w tej kobiecie?”. On mi odpowiedział: “Od kiedy skończyła 16 lat”. Po zakończeniu egzorcyzmów zapytałem kobietę: “Od kiedy czujesz się źle?”, odpowiedziała: “Od szesnastego roku życia”. Spytałem później o to samo jej rodziców i oni to potwierdzili. Znaczy to, że szatan został zmuszony przez Boga do powiedzenia prawdy, bowiem sam z siebie jest wielkim kłamcą.

O co ojciec jeszcze pyta diabła podczas egzorcyzmów?

Zabrania się stawiania pytań z czystej ciekawości. Musimy zadawać jedynie takie, które mają na celu uwolnienie. Dlatego pytam, w jaki sposób dostał się do danej osoby, kto rzucił na nią urok. Wszystkie te odpowiedzi muszą mieć potwierdzenie, bo, jak powiedziałem, szatan jest kłamcą. Pytam go, kiedy opuści daną osobę, czy otrzymał już Boży nakaz jej uwolnienia. Także i w tym przypadku odpowiada, podając jakieś daty. Aby sprawdzić, czy mówił prawdę, trzeba zobaczyć, czy następnego dnia jeszcze jest. Kiedyś zdarzyło mi się skrzyczeć diabła. Pewna kobieta miała być uwolniona od niego 8 grudnia, w dzień Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Po tym czasie, podczas egzorcyzmów, okazało się, że szatan ciągle w niej był. Skrzyczałem go więc, a wtedy on z sarkazmem powiedział mi: “Nie wiesz, że w mojej naturze jest być kłamcą. Czyż nie uczyli cię, że kłamię? Nigdy ci tego nie mówili?”. Szatan nie ma poczucia humoru, jest jedynie ironiczny. Robi wszystko, by zniechęcić egzorcystę. Jeśli go pytam: “Kiedy opuścisz to miejsce?”, on mi odpowiada: “Nigdy”, albo “Kiedy umrze ta tutaj, bo chcę ją wziąć ze sobą. Należy do mnie”. Innym razem mówi, na przykład: “Tę tutaj musisz mi zostawić, uwolnię ci wszystkie inne, ale tej nie”. Wtedy mówię mu: “Uwolnij wszystkie!”. To wszystko są oszustwa, bowiem demon jest ojcem kłamstwa.

Czy w Kościele mamy do czynienia z osobami, które nie wierzą w diabła?

Na pewno są osoby, które mają taki pogląd, bowiem przez trzy wieki w Kościele katolickim egzorcyzmy były odsunięte na bok. Był przecież w historii okres, który nazywam “okresem szaleństwa”, w którym nakazywano torturować heretyków, a osoby opętane przez szatana uważane były za czarowników – był to okres palenia na stosie czarownic. Jednak to, co uderza – i to przyznają również protestanci – to świat reformacji i przypadek Galileusza. Giordano Bruno wytoczono proces. Trwał on siedem lat, w czasie których Bruno ciągle rzucał obelgi w stronę sędziów. Doprowadziło to do spalenia go na stosie. Czas ten nazywam okresem szaleństwa, który uderzył zarówno w protestantów, jak i w katolików. Proszę pomyśleć o Hiszpanii. Torquemada, wielki inkwizytor, nie wiedział, co oznacza polowanie na czarownice i przez to nikt nie został spalony na stosie. We Francji w Cambrai żył pewien inteligentny biskup Luigi de Berlaymont, który egzorcyzmował opętaną zakonnicę i tym samym uratował ją od stosu. Zakonnica ta wyzdrowiała i spokojnie żyła jeszcze wiele lat. Potem nastał czas sprzeciwu przeciwko takim barbarzyńskim metodom działania. Na pamięć zasługuje pewien jezuita, Fryderyk Spee von Langenfeld, który w 1631 roku wydał książkę Cautio Criminalis, w której przedstawił ostrą krytykę tortur i polowań na czarownice. Reakcja, jaką wywołała ta książka, była irracjonalna, tak jak nierozumne były prześladowania. Potem wszystko ucichło. Nie udało się jednak zamienić tortur na egzorcyzmy, można było się tego spodziewać. Reakcja była radykalna, demonizowano wszystko. Począwszy od XVIII wieku aż do dziś negowano istnienie diabła, którego uważa się za maskotkę czy też abstrakcyjną ideę zła. To gwałtowne przejście z jednej postawy w drugą na pewno było faworyzowane przez kulturę laicką, masowy ateizm, racjonalizm świata nauki i kultury. Konsekwencją tego jest utrata wiary, jaką dzisiaj obserwujemy, rozwój przesądów i ekspansja okultyzmu. Skutkiem tych wydarzeń było odrzucenie owych absurdalnych form zachowania i postępowania, a w konsekwencji negacja istnienia szatana.

Łącznie z negowaniem istnienia szatana?

Tak. W ten sposób przez trzy wieki w Kościele katolickim egzorcyzmy były odsunięte na dalszy plan. Także Kościół pozostał pod wielkim wpływem tych zmian. Ograniczę się do dziedziny, którą się zajmuję. W ciągu tych trzech wieków zniknęli egzorcyści. Trzeba jednak zauważyć, że zawsze byli obecni. Wystarczy poczytać biografie świętych, a dowiemy się, że mimo iż nie byli oni egzorcystami, jednak często uwalniali osoby opętane przez szatana. Dzisiejszy świat eklezjastyczny jest pozbawiony tak teorii, jak i praktyki. Od dziesiątków lat w seminariach i na uczelniach (chociaż są wyjątki) nie naucza się teologii dogmatycznej, która mówiąc o Bogu jako Stworzycielu, opowiada również o aniołach, o ich próbie i sprzeciwie demonów. W ten sposób nauka o demonach zniknęła z programu studiów. Nie naucza się teologii duchowości, która dotyczy codziennych działań szatana, pokus, opętania i czarów. Dlatego też nie mówi się o środkach zapobiegawczych czy zaradczych, nie mówi się też o egzorcyzmach. W konsekwencji nie wierzy się już egzorcystom. Program nauczania teologii moralnej pomija część mówiącą o pewnych grzechach przeciw pierwszemu przykazaniu, takich jak: magia, spirytyzm, nekromancja czy kult bożków potępiany w Piśmie Świętym. Jeśli ktoś zwraca się z tymi problemami do kapłanów, napotyka na niezrozumienie i ignorancję.

Jeśli do niewiedzy teologicznej i braku praktyki, dołączymy błędy doktrynalne niektórych teologów i biblistów negujących egzorcyzmy ewangeliczne, uważając je za “język kulturowy”, “przystosowanie do mentalności tamtej epoki”, to mamy obraz kompletnej klęski. Prawdą jest, że przeciw tym błędom podnosili głos papieże, przede wszystkim papież Paweł VI i Jan Paweł II. Do tego dołącza się dokument dotyczący demonologii, wydany przez Kongregację do spraw Nauki Wiary 26 czerwca 1975 roku. Dokument ten został dołączony do oficjalnych dokumentów Stolicy Apostolskiej. Działania te nie uleczyły jednak sytuacji głęboko zakorzenionej niewiary.

Biskupi, którzy mają moc nominowania egzorcystów, napotykają się na różne trudności. Prawo Kanoniczne daje im tylko władzę nominowania egzorcystów (nr 1172). Wydawać by się mogło, że to wystarczy. W rzeczywistości biskupi żyją w ograniczeniach charakteryzujących cały kler. Nigdy bowiem nie studiowali oni tej dziedziny, nigdy nie widzieli i nie praktykowali egzorcyzmów (oprócz niewielu wyjątków). Pozostają oni pod wpływem błędnych teorii pewnych teologów i biblistów, co prowadzi do tego, że wierzą jedynie teoretycznie. Trudno jest uwierzyć w rzeczy, które widzimy my, egzorcyści. Trzeba by było uczestniczyć w egzorcyzmach. Trzy wieki odłożenia egzorcyzmów na bok sprawiły, że ich rozwój w oczach wielu jest czymś, od czego należy się trzymać z daleka, a najlepiej z tego nie korzystać. W ten sposób znalezienie w Kościele katolickim egzorcysty stało się prawie niemożliwe. W ostatnich latach coś zaczęło się zmieniać, szczególnie we Włoszech. W innych krajach sytuacja wydaje się o wiele gorsza. Ludzie czują się nierozumiani, pozostawieni sami sobie, bez jakiejkolwiek pomocy i dlatego szukają pomocy u wróżbitów, czarowników, w sektach, innych wyznaniach. Nie naucza się już o istnieniu szatana, aniołów, o egzorcyzmach i o opętaniu. Ta sytuacja musi ulec zmianie. Trzeba zacząć od seminariów, gdzie mamy księży, biskupów, którzy nie wierzą w diabła. Biskupi niemający właściwej formacji mają wyłączne prawo nominowania egzorcystów. Kiedy mamy do czynienia z poważnym przypadkiem opętania, nie z jakimś wykolejeńcem, biskup musi podjąć właściwe kroki, inaczej popełnia grzech śmiertelny. Jest to jego obowiązek; musi albo zaradzić osobiście, albo nominować egzorcystę.

Czy istnieją diecezje niemające egzorcysty?

Oczywiście i to wiele! Istnieją nie tylko diecezje, ale i całe państwa, w których nie uświadczy się egzorcysty, na przykład: w Niemczech, Austrii, Hiszpanii czy Portugalii. Możliwe, że są w tych krajach egzorcyści, ale ukryci, nikt nie wie o ich istnieniu. Otrzymuję listy zarówno od ludzi świeckich, jak i kapłanów, którzy potwierdzają ten stan rzeczy. Egzorcyści są tam wręcz niezbędni.

Czy naprawdę istnieje tak duże zapotrzebowanie na egzorcyzmy?

Egzorcysta to człowiek, który słucha. W większości przypadków ludzie potrzebują jedynie zbliżenia do Boga. Nie chodzi więc o egzorcyzmy, ale o nawrócenie. Każdy egzorcysta mógłby potwierdzić to, że przybliżył wielu ludzi do modlitwy, do sakramentów, do praktyk religijnych. Życie w łasce uświęcającej i to wszystko, co ono ze sobą niesie (modlitwa, sakramenty, formacja duchowa…), jest najskuteczniejszym środkiem zapobiegawczym i uzdrowicielskim. Drugim zadaniem egzorcysty jest uspokajać ludzi. W dzisiejszych czasach wielu myśli, że są prześladowani przez zły los, że padli ofiarami czaru, uroku ze strony osób zazdrosnych, mściwych, konkurentów w interesach itd. Nie potrzeba mówić, że często zdarza się, że takie przeświadczenie zostaje potwierdzone lub zainicjowane przez wróżbitów, magów, kartomantów, których reklamy widzimy w środkach masowego przekazu. Każdy kapłan i każda rozsądna osoba jest w stanie uspokoić te podszepty, ale słowo egzorcysty jest mocniejsze, jako że uważany jest on za profesjonalistę. Wreszcie doszliśmy do głównego zadania egzorcysty, czyli do odprawiania egzorcyzmów. Są one odprawiane wtedy, gdy są ku temu wyraźne przesłanki. Może chodzić bowiem o podejrzenia czy wątpliwości, które zostaną wyjaśnione dzięki krótkiej modlitwie. Jest ona bardzo prosta i krótka. Ci, którzy nic nie wiedzą na ten temat, wyobrażają sobie, że egzorcyzmy to rzecz przerażająca i traumatyczna. Egzorcyzmy mogą spowodować taki efekt jedynie na osobach niemających doświadczenia: kiedy osoba, nad którą są one odprawiane, zachowuje się agresywnie, albo gdy pojawiają się jakieś dziwne zjawiska. Dzięki egzorcyzmom można stwierdzić, czy zjawiska, które rodziły podejrzenia, mają swe źródło w czarach, rzuconych urokach itp. Jest to cel bardziej diagnostyczny niż terapeutyczny. Każdy egzorcysta postępuje według własnych kryteriów, zarówno jeśli chodzi o dalszy przebieg egzorcyzmów, jak i dokonywanie analizy i sprawdzanie osób, które się do nich zwracają o pomoc. Niektórzy proponują wypełnienie kwestionariusza osobowego. Osobiście doradzam intensywne życie modlitewne. Proszę, aby osoba, która zwraca się do mnie o pomoc, poprosiła o modlitwę o uzdrowienie bądź jakiegoś księdza, bądź grupę modlitewną Odnowy. Przyjmuję osobę dopiero wtedy, kiedy ksiądz prowadzący te modlitwy, skieruje ją do mnie, wyjaśniając mi powody, dla których potrzebne są egzorcyzmy.

Chce ojciec powiedzieć, że w niektórych krajach nie praktykuje się egzorcyzmów?

Tak, są takie kraje. Kiedy w latach dziewięćdziesiątych zacząłem pisać książki z tej dziedziny, które wywarły duży wpływ na zainteresowanie tym tematem, liczba egzorcystów wzrosła z około 20 do około 300. Są jednak jeszcze takie diecezje, w samym Lazio jest siedem, w których nie ma ani jednego egzorcysty. Ostatnio, co prawda nominowano wielu egzorcystów, ale są oni jeszcze mało przygotowani do pełnienia tej funkcji. W nowym Rytuale jest pewne mądre, choć w obecnych czasach trudne do realizacji, stwierdzenie. Mówi ono, że biskup powinien wyznaczyć do pełnienia funkcji egzorcysty kapłana – człowieka modlitwy, wykształconego, cieszącego się dobrą reputacją i mającego doświadczenie w tej dziedzinie. Nie ma doświadczonych w tej dziedzinie kapłanów. W większości przypadków, kiedy biskup wyznacza jakiegoś kapłana na egzorcystę, jedyną formacją, jaką on otrzymuje, jest: “Radź sobie”. Widząc ten problem, stworzyłem Międzynarodowe Stowarzyszenie Egzorcystów. Raz do roku organizujemy Narodowe Seminarium Egzorcystów, podczas którego można czerpać z wiedzy doświadczonych egzorcystów. W ten sposób nawzajem się uczymy.

Jakie są relacje między egzorcystami a ruchami charyzmatycznymi?

Jesteśmy wspierani przez ten ruch, bowiem charyzmatycy jako jedyni zajmują się tą tematyką: modlą się o uwolnienia i uzdrowienia. Ich modlitwy są prywatnymi, jednak są odprawiane z wielką wiarą i przynoszą owoce. Cel jest ten sam: uwolnienie. Kiedyś otrzymałem list z Wietnamu, od człowieka, który chciał przywieźć do Rzymu żonę, bym odprawił nad nią egzorcyzmy. List został napisany z polecenia nuncjusza apostolskiego. Odpowiedziałem mu, by został w domu. Nie zdawał sobie bowiem sprawy z tego, czym są egzorcyzmy; że nie wystarczy odprawić je raz, by zostać uzdrowionym, lecz ich liczba zależy od powagi sytuacji. Uwolnienie następuje zazwyczaj po czterech, pięciu latach egzorcyzmów odprawianych raz na tydzień. Należy szukać egzorcysty jak najbliżej pacjenta. Czasami biskupi stosują inną metodę. Nie wyznaczają jednego czy kilku stałych egzorcystów, lecz osobno analizują każdy przypadek i oddelegowują wybranego kapłana do odprawiania egzorcyzmów nad konkretną osobą. Jest to dobra metoda, ponieważ kapłan ma już gotową diagnozę. Od samego początku wie, że w danym przypadku ma odprawiać egzorcyzmy i ma do czynienia tylko z jedną osobą. Natomiast dla egzorcysty, który pracuje na cały etat, sytuacja wygląda inaczej. Osobiście egzorcyzmuję nawet w Boże Narodzenie czy w Wielkanoc. Czasem żartobliwie mówię, że egzorcyzmuję osiem dni w tygodniu. Mój kalendarz jest zapełniony nawet w soboty i niedziele. Oczywiście zdarzają się przypadki osób, które nie zapisały się wcześniej, ale nie jestem w stanie im odmówić, bo wiem, że cierpią.

Jak ojciec myśli, czy wśród osób, które zwracają się do ojca, więcej jest kobiet czy mężczyzn?

Zdecydowanie więcej kobiet. Nie umiem powiedzieć panu dlaczego. Przychodzą do nas różni ludzie. Staramy się ich w jakiś sposób klasyfikować, ale żaden sposób nie jest całkowicie przekonywujący. Być może kobiety są bardziej narażone na kontakt ze złym, ponieważ częściej udają się do wróżek, magów, kartomantów i częściej wstępują do sekt satanistycznych. Świat magii jest prawie całkowicie kontrolowany przez kobiety. Dlatego widzimy, że Zły ma pole do działania. Poza tym szatan stara się usidlić kobietę, by przez nią dotrzeć do mężczyzny, tak jak Ewa skłoniła Adama, by popełnił grzech. Kobieta jest tutaj postrzegana jako narzędzie, poprzez które można uwodzić mężczyznę i doprowadzić go do grzechu, by odsunął się od Boga, by stał się ateistą. Wbrew pozorom, najważniejszą rzeczą dla szatana nie jest opętanie człowieka, lecz działanie mające na celu doprowadzenie człowieka do upadku, do grzechu. Kolejnym powodem częstszego opętania kobiet jest to, że szatan chce się zemścić na Maryi, jego wielkiej przeciwniczce. Takie wyjaśnienie możemy znaleźć w mariologii. Wszystkie przytoczone przeze mnie powody mają swoje racje. Niemniej jednak żadna z nich nie daje pełnego wyjaśnienia różnicy istniejącej pomiędzy dwoma płciami. Warto też dodać, że kobiety bardziej niż mężczyźni są skłonne zbliżyć się do kapłana i prosić o pomoc. Wielu mężczyzn nie chce nawet słyszeć o księżach, wolą znosić męczarnie, niżeli udać się do kapłana. Wszystkie te wyjaśnienia są trafne, ale nie tłumaczą do końca tego zjawiska.

Czy naprawdę istnieją szabaty satanistyczne, czy są to jedynie inwencje literackie?

Nie, rzeczywiście one istnieją i są straszne. Jest to zebranie czarownic, ich święto. Istnieją osoby, które poświęcają się szatanowi. Różnie je nazywamy: czarownice, czarownicy. Istnieją oni od kiedy istnieje ludzkość. Jak wiemy, istnieje świat widzialny i niewidzialny. Świat widzialny możemy analizować, doświadczać, oceniać. Świat niewidzialny natomiast możemy poznać jedynie za pomocą Słowa Bożego. Istnienia aniołów, szatana, raju, czyśćca, piekła, aniołów stróżów, samego Boga nigdy nie będziemy mogli potwierdzić dzięki tomografii komputerowej, rezonansowi magnetycznemu czy badaniom laboratoryjnym. Ciekawe jest, że ten widzialny, namacalny świat zniknie i pozostanie jedynie świat niewidzialny. Nawet jeśli naukowo nie jesteśmy w stanie stwierdzić istnienia świata niewidzialnego, to trzeba przyznać, że ludzkość od najdawniejszych czasów przeczuwała istnienie dobrych i złych duchów. W ich istnienie wierzyli już Syryjczycy, Babilończycy. Dobrym duchom należało dziękować i składać ofiary. Niestety, z historii wiemy, że złym duchom, by je sobie zjednać, składano ofiary z ludzi. Wszyscy żyli z przeświadczeniem, że po śmierci musi być jakaś możliwość kary czy nagrody, ponieważ tu, na ziemi, jest wiele dobrych ludzi, którzy potwornie cierpią i wiele osób złych, którzy tryumfują. Dlatego ludzkość żyła nadzieją, że przynajmniej w przyszłym życiu doświadczy sprawiedliwości. Można więc powiedzieć, że ludzkość od zawsze miała takie przeczucia. Oczywiście, jest pewna niewyraźna percepcja. O rzeczach pewnych natomiast mówi nam Słowo Boże. Kto zdecydowanie i pewnie wierzy w to, co mówi Pismo Święte, wierzy także w istnienie świata niewidzialnego. Kto natomiast nie wierzy w Pismo Święte, nie zna rzeczywistości świata niewidzialnego.

Wracając do szabatów…

Opowiem o czymś, co mi opowiadano. Pewna osoba zwróciła się do czarnoksiężnika, aby rzucił urok na wybraną przez nią osobę. Urok został rzucony i magia zaczęła działać. Osoba zlecająca czary zaniosła do czarnoksiężnika pewne rzeczy należące do tamtej osoby, takie jak: zdjęcia, ubrania itp. Potem ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Wróciła więc do czarownika i poprosiła o ich zwrot. Ten odpowiedział jej, że odda je, ale za wysoką cenę. Osoba, która była autorem tego uroku, zgodziła się zapłacić, ile będzie trzeba. Czarownik wskazał jej pewną osobę we Florencji, u której te rzeczy miały się znajdować. Miał to być główny szef wszystkich czarowników. Kobieta pojechała do Florencji. W domu wskazanej osoby zauważyła mnóstwo różnych przedmiotów, skrzyń i skrzyneczek. W jednej z nich znajdowały się rzeczy, które miała odebrać. Nie pamiętam już teraz dokładnie, ile kobieta zapłaciła za zwrot tych rzeczy, ale były to kwoty rzędu dziesiątków milionów lirów. Warto zauważyć, że wśród czarowników istnieje pewna hierarchia: pierwszy czarownik miał przełożonego. Właśnie szabat jest czymś w rodzaju zebrania czarowników. Wśród aniołów także istnieje pewna hierarchia. Wiemy, że święty Michał jest najpotężniejszym wśród aniołów. Wiemy też, że szatan stoi na czele wszystkich demonów. Stąd wśród osób związanych z szatanem także istnieje pewna hierarchia.

Czy przychodzą do ojca osoby, które uczestniczyły w szabatach?

Nie. Zdarzyło mi się natomiast, że przychodziły do mnie osoby uczestniczące w seansach spirytystycznych, czarnych mszach i rytuałach satanistycznych – prosiły o pomoc.

Jak przebiega rytuał satanistyczny?

Kult szatana dzielimy na dwie kategorie. Istnieje satanizm osobowy i bezosobowy. Bardziej niebezpieczny jest ten bezosobowy. Praktykują go osoby niewierzące w istnienie szatana, bazuje on na ideach satanistycznych. Jako zasadę działania przyjęli oni słowa wypowiedziane przez Aleistera Crowleya: “Rób, co chcesz”. Przyjmując tę zasadę, człowiek wyzbywa się wszelkiego autorytetu: cywilnego, rodzinnego, religijnego. Jest to prawdziwy satanizm i jest on bardzo poważny. W przypadku satanizmu osobowego, osoby wierzą w istnienie szatana, oddają mu cześć, mówiąc: “Ty jesteś moim bogiem”. Spaliłem wiele pism oddających dane osoby szatanowi. Były one pisane ludzką krwią. “Szatanie, jesteś moim bogiem, tobie oddaję cześć i tobie oddaję moją duszę, na zawsze, na wieczność, chcę być twój, tylko daj mi, daj mi, daj mi…”. W ten sposób, za oddanie się szatanowi, ludzie proszą o zaspokojenie trzech rzeczy: bogactwa, sukcesu, przyjemności. W zamian oddają swą duszę. Są osoby, które później żałują swego czynu, bowiem diabeł szkodzi im i bardzo źle ich traktuje, jak swych poddanych. Daje im bogactwo, sukces i przyjemności, ale zsyła też ogromne cierpienia, zazwyczaj fizyczne. Czasami są to cierpienia powodowane tragicznym zdarzeniem, na przykład ktoś zakochuje się do szaleństwa, a ta osoba umiera. Wszystko to dzieje się po to, by spowodować cierpienie i ból. Szatan może czynić tylko zło. W satanizmie osobowym szatan jest uważany za boga. Istnieje więc kult szatana, istnieją kapłani szatana, osoby, które jemu się poświęciły. Tak jak dla nas najważniejszym momentem kultu Boga jest Msza święta, tak dla nich jest czarna msza. Jest to przerażająca parodia Mszy chrześcijańskiej. By taka msza była ważna, w czasie jej trwania musi być odwrócony krucyfiks i musi dojść do profanacji eucharystii. Na niektórych czarnych mszach praktykuje się obecność nagiej kobiety służącej za ołtarz, która później jest gwałcona, najpierw przez przewodniczącego mszy, a potem także przez innych uczestników. To nie jest konieczne, ale się zdarza.

Czy podczas takich rytuałów możliwa jest widzialna obecność szatana?

Szatan może być obecny w postaci niewidzialnej, na przykład pod postacią opętanej osoby, to znaczy, że ktoś zostaje przez niego opętany. Później ludzie ci, jeśli mają jeszcze trochę siły, idą szukać pomocy u egzorcysty. Podkreślam to, jeśli mają jeszcze siłę, bowiem istnieje wiele osób opętanych, które zdają sobie z tego sprawę, ale absolutnie nie chcą być uwolnione.

Dlaczego tak się dzieje?

Ponieważ taki człowiek może się doprowadzić do stanu nieodwracalnego. Wcześniej mówiłem już o czterech powodach, dla których zostaje się opętanym. Jest to przypadek Judasza Iskarioty. Święty Jan napisał: “Szatan wszedł w niego”. Od tego momentu Judasz stał się szatanem.

Czy istnieje jakiś związek pomiędzy tym, co ojciec opowiada, a masonerią?

Tak, ale są różne rodzaje masonerii. Nie można tego problemu traktować zbyt ogólnie. Istnieje jednak wiele sekt masońskich, które oddają się szatanowi, a jej członkowie, na przykład płacą złodziejom za kradzież poświęconych hostii. Istnieje pewna bezpośrednia więź pomiędzy niektórymi ugrupowaniami masońskimi a satanistycznymi. Pochodzenie tychże datuje się już na poprzednie stulecie.

Czy także egzorcyści mogą być zaatakowani przez szatana. Czy ojciec osobiście miał takie doświadczenie?

Nie, nigdy. Na pewno jednak istnieje taka możliwość. Znamy wiele takich przypadków. Za dobro się płaci. Jezus w pewnym momencie oddał za prawdę swoje życie. Wszyscy święci przechodzili przez ogromne cierpienia i jeśli nawet nie musieli walczyć z nadzwyczajną obecnością szatana, to na pewno zwalczali jego powszednie działanie, które prowadzi człowieka do upadku, do grzechu. Przez dwadzieścia sześć lat towarzyszyłem Ojcu Pio. Ileż to razy był on atakowany przez szatana! Prawie każdego dnia Ojciec Pio był poddawany jego kuszeniu, wyłączywszy jedynie pierwsze dni po otrzymaniu stygmatów. Walczył z nim prawie przez całe życie. Dlaczego? Dlatego, że odbierał szatanowi ludzkie dusze, a to szatana interesuje bardziej niż samo opętanie.

Chce ojciec powiedzieć, że szatan nie jest zainteresowany opętywaniem ludzi?

Szatanowi na tym nie zależy. On chce przechodzić niezauważony, woli, aby w niego nie wierzono. Największymi sprzymierzeńcami diabła są właśnie ci, którzy w niego nie wierzą i głoszą, że on – szatan, nie istnieje. Szatan cieszy się, gdy widzi, jak ludzie go demonizują, przedstawiając jego podobiznę w maskotkach z ogonem, głową i kopytami kozy, ze skrzydłami nietoperza. Na ten widok diabeł się raduje, bowiem ośmiesza się go, potwierdzając tym samym niewiarę w niego. Za dobro się płaci, szczególnie za dobro duchowe. Dlatego mamy przykład tak wielu cierpiących świętych. Wielu z nich cierpiało bezpośrednio z jego powodu. Niech pan pomyśli o jedynej w tej chwili błogosławionej arabskiej, siostrze Marii od Jezusa Ukrzyżowanego, niedawno beatyfikowanej przez obecnego papieża. Była ona karmelitanką. Dwa razy w swym życiu była opętana przez diabła i potrzebowała egzorcyzmów, by być uwolnioną. Ileż to bólu, cierpienia przysporzył jej szatan. W takich sytuacjach często wspominam Ojca Pio, który stanowi dla nas przykład, w jaki sposób wielu świętych było niepokojonych, atakowanych przez diabła. Ojciec Pio wiele razy był fizycznie atakowany przez szatana. Szatan ukazywał mu się pod postacią, na przykład, wielkiego psa, który go gryzł, albo pod postacią okrutnego człowieka, który go bił. Kiedy natomiast chciał go oszukać, ukazywał mu się pod postacią nagich, prowokujących kobiet, które go uwodziły. Tak było na przykład w Venafro. Już mówiliśmy o tym, że szatan ukazywał się Ojcu Pio pod postacią Maryi czy Jezusa, jak również pod postacią jego przełożonego. Ojciec Pio rozumiał, że to są oszustwa diabła i w rozpoznawaniu go stosował kryteria zaproponowane przez wielką świętą mistyczkę, Teresę z Avila. Mówił nam, że to kryterium jest determinujące i bardzo skuteczne. Jeżeli ukazuje się Jezus, człowiek odczuwa lęk; kiedy Jezus odchodzi, odczuwa się słodycz i pokój. Kiedy Maryja ukazała się trzem pastuszkom z Fatimy, pierwsze Jej słowa skierowane do nich brzmiały: “Nie lękajcie się”. Także Archanioł Gabriel powiedział do Maryi: “Nie bój się”. Kiedy mamy autentyczne objawienie, odczuwamy lęk, a potem pokój. Inna jest reakcja, kiedy szatan ukazuje się pod postacią Maryi czy świętych: na początku odczuwamy wielką radość, a kiedy odchodzi, pozostawia w nas głęboką gorycz i smutek. Ta różnica jest jednym z wielu kryteriów rozpoznawania autentyczności objawienia.

Czy opętaniem można się zarazić?

Nie, nie jest ono zaraźliwe. Jeśli w jakiejś rodzinie matka i córka mają te same problemy, to zazwyczaj nie jest to zależne od matki. Może być tak, że w stosunku do córki został użyty jakiś inny urok. Jest to rzecz niezależna. Znam wiele osób, które będąc opętanymi, wstąpiły w związki małżeńskie i ich potomstwo jest zdrowe.

Czy opętanie jest cały czas widoczne?

Nie, nie cały czas, lecz w pewnych momentach, okresach. Zależy to od wagi problemu. Istnieją przypadki, w których ktoś może tak bardzo cierpieć, że nic nie robi przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. W zasadzie osoby te starają się prowadzić normalne życie, starają się ukrywać swe cierpienie. Kiedy są atakowane, przechodzą ciężkie cierpienia, ale zaciskają zęby, chciałyby krzyczeć, ale się powstrzymują. Jest to okropne wrażenie, nie można zapanować nad samym sobą. Ponieważ osoby te nie wiedzą, kiedy zostaną zaatakowane, boją się, że wszystko się wyda. Osoby te nie chcą udzielać wywiadów. Boją się, że zostaną rozpoznane, nawet mimo zakrytej twarzy i zmienionego głosu. Boją się, że wszyscy inni będą ich unikać, że będą ich traktować jak trędowatych.

Szatan potęguję w nich poczucie winy?

Szatan na nim bazuje i wykorzystuje lęki i niepokoje. Tak jak Bóg jest Stworzycielem, on jest niszczycielem. Święty Augustyn mówił, że gdyby Bóg nie powstrzymywał szatana, wszystkich by nas zniszczył, zabił. Głównym celem jego działania jest doprowadzenie człowieka do rozpaczy i samobójstwa. Mówiłem do ojca Candido: “Ojcze, ile wysiłku wkładamy w naszą pracę, ile lat starań! Mijają lata, a te osoby nie zostały jeszcze uwolnione”. Ojciec zawsze odpowiadał: “Ojcze Amorth, gdyby ojciec wiedział, ile dusz ratujemy! Gdyby to ojciec wiedział! Wystarczy, żeby ktoś oddał się w opiekę Kościoła, żeby odbył chociaż jeden egzorcyzm i kontynuował je dalej, to z pewnością nie popełni samobójstwa. Być może ktoś będzie próbował się zabić, ale to się nie stanie”. Opowiem panu jeden przypadek. Pewna dziewczyna chodziła po torach kolejowych na trasie Rzym – Livorno. Pewnej nocy położyła się w swoim śpiworze na zakręcie. Leżała tam przez około pięć godzin. Pociągi jeździły w obie strony, ale żaden jej nie przejechał. Nie umiem panu tego wytłumaczyć, tak jak nie jestem w stanie wyjaśnić zjawiska zatrzymania Słońca przez Jozuego.

Żyje?

Po pięciu godzinach znudziła się, wstała i wróciła do domu. Była pod opieką Kościoła. Wyzdrowiała, została uwolniona. Trzeba było jednak wiele lat, by ją uwolnić. Były to bardzo silne czary. To jej matka była sprawczynią uroku. Kobieta ta później nawróciła się, przeprosiła ją i poprosiła o wybaczenie. Nienawidziła swoją córkę. Matka zwróciła się do maga, by rzucił urok na córkę? Był to potężny rytuał zlecony przez matkę! Mógłbym długo opowiadać o klątwach rzucanych przez rodziców na dzieci albo przez dziadków na wnuki. Rodzice mają ogromną władzę nad dziećmi. Pewien ojciec własnymi siłami osiągnął w życiu pewien status. Nie był człowiekiem wykształconym. Miał jedną córkę, za którą przepadał. Była to dobra dziewczyna, dobrze się uczyła i skończyła uniwersytet. Ojciec był z niej bardzo dumny. Dziewczyna zakochała się jednak w pewnym chłopcu, który był robotnikiem. Ojciec absolutnie nie chciał słyszeć o tej miłości. Nie chciał pozwolić, by jego córka, posiadająca tytuł magistra, wyszła za mąż za prostego robotnika. Kiedy rodzice zauważyli, że ich córka jest zdecydowana i nie ma zamiaru zmienić zdania, postanowili udawać, że akceptują ten związek. Zaprosili narzeczonego do swojego domu, potem oni poszli do jego rodziców. Wszystko było ustalone. Nadszedł dzień ślubu. Najpierw Msza święta, potem przyjęcie weselne. Pod koniec przyjęcia ojciec zawołał swoją córkę na bok, bo chciał jej coś powiedzieć. (Niech pan zwróci uwagę na moment, w którym się to rozgrywa. Wesele, suknia ślubna itd.) Powiedział jej wtedy: “Bądź przeklęta! Niech przeklęty będzie także twój mąż, niech przeklęte będą wasze dzieci!”. Była to prawdziwie szatańska klątwa, ponieważ nie chodziło tutaj o przekleństwo wypowiedziane w gniewie i złości. Była to rzecz zaplanowana, przemyślana w najmniejszych szczegółach, czyli prawdziwie diabelska. Nawet jeśli ojciec ten nigdy nie myślał o szatanie, to jednak to, co zrobił, było rzuceniem szatańskiej klątwy. Był to przypadek, z którym spotkał się ojciec Candido. Mówił mi: “Popatrz, nawet egzorcyzmami nic nie można zrobić. Przytrafiło się im już tyle złych rzeczy”. Oczywiście egzorcyzmy stanowią dla nich wsparcie i utrzymują ich w jedności z Panem, pozwalają ofiarowywać ich cierpienia Panu. Jednakże wydaje się, że nie przynoszą żadnej poprawy. Czasami zdarzają się tak poważne formy opętania, że nawet egzorcyzmy wydają się mało skuteczne.

Czy ojciec miał taki przypadek?

Są takie przypadki, które ja klasyfikuję do tej kategorii, do której należał Judasz. Pewnego razu przyszedł do mnie 35-letni mężczyzna wraz z matką, narzeczoną i siostrą. Kiedy położyłem ręce na jego głowie, zaczął okrutnie krzyczeć, po czym padł na ziemię i trwał w bezruchu. Natychmiast przerwałem egzorcyzmy i powiedziałem do chłopaka: “Czy wiesz, że masz wielkiego diabła w sobie?”. Odpowiedział: “Tak”. Zapytałem, czy chce, abym go od niego uwolnił. A on mi odpowiedział: “Nie, nie chcę”. Gdy odprowadzałem ich do wyjścia, on szedł z przodu z narzeczoną, a ja rozmawiałem przez chwilę z jego matką i siostrą. Dowiedziałem się, że przyszedł do mnie jedynie dlatego, żeby sprawić przyjemność swej matce i siostrze, ale sam absolutnie nie chciał, by odprawiano nad nim egzorcyzmy. Ktoś może otrzymywać egzorcyzmy, godzić się na nie, by przypodobać się rodzicom, ale wewnętrznie nie chce być uwolniony. W takim przypadku egzorcyzmy nie przynoszą efektu, podobnie jak przy hipnozie. Tu mamy do czynienia z wiarą. Matka z córką potem wyjawiły mi, że on był już żonaty i miał dzieci, był wiele razy w więzieniu za narkotyki, za organizowanie prostytucji. Był to przypadek silnego opętania, absolutnej negacji Kościoła, zaryzykowałbym stwierdzenie, że była to sytuacja przegrana. Wszystko jest możliwe dzięki miłosierdziu Bożemu, ale po ludzku rzecz biorąc, była to sytuacja nieodwracalna. Ojciec Candido mówił, że osoby, które oddają się szatanowi, nie mogą się nawrócić. Pamiętam kobietę, która wiele razy przychodziła do ojca Candido, by poddać się egzorcyzmom. Oddawała się ona czarom, rzucała uroki. Ojciec Candido mówił jej, że źle robi, prosił, by się modliła, by oddawała te osoby miłosierdziu Bożemu, by przebaczała. Ciągle modlę się za tę kobietę. Ojciec Candido mówił mi co prawda, że te modlitwy są nieskuteczne, gdyż dana osoba świadomie oddaje się czarom i nie żałuje tego, a także się nie modli. To właśnie są podstępy szatana.

Czy te osoby nie są przedwcześnie poddane sądowi ostatecznemu?

Definitywny sąd nad szatanem jeszcze się nie odbył. Sprawiedliwość Boga mówi, że każde wyrządzone zło musi być ukarane. Szatan znajduje się na pozycji skazanego na potępienie, ale na razie jest to pozycja pośrednia, która trwać będzie do końca świata. Dlatego szatan, który kusi człowieka i prowadzi go do grzechu, do upadku, ponosi również za to winę. Diabeł, który nęka człowieka, powoduje jego cierpienie, zwiększa jedynie swą wieczną karę. Wiele razy mówiłem szatanowi, że w jego interesie jest opuścić to miejsce, bo im dłużej powoduje cierpienie człowieka, tym bardziej zwiększa swą karę. On mi zawsze odpowiadał: “Nic mnie to nie obchodzi! Interesuje mnie jedynie, by ta osoba cierpiała!”. Kiedy złodziej zabija człowieka, ponieważ chce go okraść, robi to, ponieważ ma w tym jakiś interes. Oczywiście nie pochwalam tego i nie aprobuję. Chcę tylko pokazać różnicę pomiędzy działaniem szatana a działaniem człowieka. Diabeł czyni zło dla samego zła, bez żadnej korzyści. Jest to perfidia szatańska. Niektórzy ludzie również działają pod wpływem takiej diabelskiej perfidii. Czynią zło dla samego zła, bez jakiejkolwiek korzyści.

Czy tak było zawsze?

Tak, zawsze tak się działo, chociaż teraz zdarza się to częściej. Nie dlatego, by szatan miał więcej władzy, ale dlatego, że na zbyt wiele mu się pozwala. Jest to sprawdzone, że kiedy słabnie wiara, rośnie liczba zabobonów. Zawsze tak się dzieje. W samych Włoszech około 12-13 milionów ludzi chodzi do wróżbitów, magów, kartomantów. Funkcjonuje tu około 800 sekt satanistycznych. Często odbywają się seanse satanistyczne. Obecność złego w prawie stu procentach przypadków jest wynikiem podświadomości, ale istnieje ten znikomy procent przypadków, w których mamy do czynienia z interwencją diabelską. Są to ludzie, którzy oddali się we władzę szatanowi. Bóg nie karze człowieka, to człowiek karze sam siebie. Wierzę, że będzie III wojna światowa. Jestem przekonany, że zmierzamy właśnie w tym kierunku. Objawienia Maryjne są konkretnym alarmem, ale człowiek nie potrafi tego zauważyć. Niech pan pomyśli o istniejącej korupcji. Ojciec Pio był bardzo niezadowolony z powstania telewizji. Kiedy mówiło się do niego: “Ależ, ojcze, jest to magiczne odkrycie”, on odpowiadał: “Wiem, że może zdziałać dużo dobrego, wiem to, ale zobaczycie, jak Zły się tym posłuży!”. Teraz to widzimy: przemoc, seks, horror.

Czy istnieje jakaś różnica pomiędzy białą a czarną magią?

W języku potocznym pod pojęciem “magia biała” rozumie się uwalnianie od złego wpływu, czarów, uroków, a “magia czarna” – rzucanie uroków. Dlatego w tym sensie różnica wydaje się oczywista. Jednakże tak w przypadku magii białej, jak i czarnej, działa się poprzez demona i za pomocą demona. Dlatego z tego punktu widzenia, jest to jedna magia posługująca się demonem. Powiem panu, że wielu ludzi stosuje jedynie magię białą, ponieważ boją się zjawiska bumerangu. Boją się, że magia wróci do nich. To znaczy, czują lęk przed rzucaniem uroków, ponieważ boją się, że sami staną się ich ofiarami.

Jaką moc, władzę Szatan może dać magom?

Może dać moc i władzę tym osobom, które się jemu oddały czy poświęciły. Odnosząc się do języka świętego Jana, są to superbia vitae: pycha, sukces, władza, osiąganie nadzwyczajnego sukcesu w karierze zawodowej, pieniądze, bogactwa, jak również przyjemności, zadowolenie z własnych wad. Są to rzeczy, które może dawać demon. Dodam jeszcze bardzo istotną rzecz: nawet jeśli daje je demon, to ponieważ może on robić jedynie zło, może jedynie krzywdzić, to rzeczy, które ludzie otrzymują poprzez diabła, zawsze są związane z wielkim cierpieniem. Dlatego osoby, które powierzają się Szatanowi, nawet jeśli pozornie cieszą się sukcesem, posiadają wielkie bogactwa, w rzeczywistości doświadczają ogromnego cierpienia, porównywalnego z piekłem na ziemi, a później z piekłem w innym życiu.

Nie ma niczego gratis…

Nie, nie ma niczego gratis. Demon może jedynie czynić zło i zawsze stara się to robić.

Jaką rolę pełnią tak zwane osoby sensytywne?

Musimy tutaj dokonać pewnego podziału na: sensytywnych i charyzmatyków. Pierwsi posiadają naturalny dar, zdolność wyczuwania, słyszenia tego, czego inni nie są w stanie czuć czy słyszeć. Typowym przykładem takiej osoby jest różdżkarz, który wyczuwa obecność wody w jakimś miejscu i za jej pomocą określa, na jakiej głębokości się ona znajduje. Jest to naturalna wrażliwość. Osoby te pomagają w odnalezieniu wody i są wykorzystywane do wielu innych celów. Charyzmatyk natomiast jest osobą posiadającą ponadnaturalne dary Ducha Świętego. Może on wyczuwać, czy dana osoba jest opętana, czy też nie. Nie może tego uczynić osoba sensytywna.

Czy osoba sensytywna nie wyczuwa w takim przypadku jakiejś negatywnej siły?

Nie, nie. Osoba sensytywna może odczuwać jedynie rzeczy naturalne. Nie odczuwa natomiast rzeczy ponadnaturalnych.

A charyzmatyk…

Taka osoba może posiadać jakiś szczególny charyzmat. Może to być na przykład charyzmat uzdrawiania chorych, czy też władza wyrzucania złych duchów albo chociażby wyczuwania ich obecności. Charyzmatyk może być obdarzony wieloma charyzmatami, takimi jak: dar rozeznania, dar języków, dar mówienia zgodnie z wolą Ducha Świętego, dar proroctwa. Tych darów nie posiadają ludzie sensytywni. Są to dwie różne kategorie.

Czy ma ojciec jakieś doświadczenie w tym temacie?

Tak, miałem doświadczenia z takimi przypadkami. Niemniej jednak należy podkreślić, że są to dary bardzo rzadkie. Zawsze doświadczałem tego, że Duch Święty szanuje naszą wolność, ale również jest bardzo “zazdrosny” o swoją. Innymi słowy, swoje dary daje komu chce i kiedy chce. Tak więc możliwe jest, aby charyzmatyk w niektórych momentach odczuwał jakiś dar, a w innych nie.

Czy takie osoby mogą być pomocne przy egzorcyzmach?

Oczywiście, że mogą być pomocne. Niemniej jednak pomoc ta musi być zawsze nadzorowana. Trzeba bowiem wszystko kontrolować, ponieważ charyzmatycy nie mają stałych darów. Nie są to rzeczy automatyczne. Kiedy Pan im je daje, wtedy je mają, i kiedy Pan im ich nie daje, wtedy ich nie mają. Mógłbym tutaj podać przykład samego Ojca Pio, którego przepowiednie czasem się spełniały, a innym razem nie. Znam przypadki par małżeńskich, które bardzo cierpiały z powodu braku dzieci. Zwracały się one do Ojca Pio, a on mówił im: “Będziecie je mieli”. Ale tak się nie działo, nie miały one dzieci. Może w tych przypadkach Ojciec Pio nie tyle przepowiadał przyszłość, ile wyrażał swoje życzenie. Nie spełniło się to, co przepowiadał.

Czy demon może mieć wpływ na działanie ludzkie, na przykład na przedsiębiorstwa, biznes itd.?

Oczywiście, jest to sfera, na którą może wpływać. Może sprawić, na przykład, że jakieś przedsiębiorstwo zbankrutuje. Szatanowi zależy na tym, by czynić zło. Zasada jego działania opiera się na tym: Bóg jest stworzycielem, demon – niszczycielem. Marzeniem i staraniem demona jest – i mówię tutaj o jego zwyczajnym działaniu, czyli tym ukierunkowanym na wszystkich – doprowadzenie człowieka do desperacji, do samobójstwa. To jego największe marzenie. Naturalnie, nie tylko szatan ma tutaj wpływ. Istnieją jeszcze aniołowie, święci, Maryja i oczywiście sam Pan Jezus, który wszystko kontroluje, dlatego władza i siła demona jest ograniczona wedle woli Bożej. Znakomity przykład tego mamy w Księdze Hioba, w której Bóg daje władzę szatanowi, ale ma ona swoje granice.

Czy był ojciec proszony o interwencję w przypadku jakiegoś przedsiębiorstwa?

Tak, wiele razy. Były u mnie osoby, którym interesy szły bardzo dobrze, a później, bez żadnego powodu, wszystko zaczęło zmierzać ku katastrofie finansowej. Na przykład, był u mnie pewien człowiek, który miał sklep. Odwiedzało go codziennie mnóstwo klientów. Nagle, od jakiegoś czasu, nikt już tam niczego nie kupował. Co się stało? Należało temu zaradzić. Poradziliśmy, by sklep poświęcono, by zawieszono jakiś święty obraz, i powiedzieliśmy, że odprawimy tam egzorcyzmy; być może w tym nagłym braku klientów jest jakieś działanie szatańskie.

W jakiej formie?

W formie “dokuczania, dręczenia, gnębienia”. Jest to terminologia, której używam. Nie stworzono bowiem dotychczas wspólnej terminologii, zaakceptowanej przez wszystkich.

W jaki sposób można ten problem rozwiązać?

Można temu zaradzić poprzez modlitwę i sakramenty święte. Jeśli będzie to sprawa poważna, w której stwierdzimy działanie Szatana, wtedy odprawimy egzorcyzmy. Te bowiem odprawia się, jak wyjaśnia Katechizm Kościoła Katolickiego, nie tylko w przypadku opętania, lecz także w przypadku zła i cierpienia spowodowanego przez demona. Dlatego jeśli upewnimy się, że jest to zło spowodowane przez demona, możemy odprawiać egzorcyzmy, czy to na przedsiębiorstwie, sklepie czy jakimkolwiek innym obiekcie.

Czy osoba, która jest ofiarą rzuconego uroku czy czarów, nosi jakieś widoczne znaki?

Nosi je, jeśli mamy do czynienia ze złem fizycznym spowodowanym przez demona na ciele. Na przykład, obecnie prowadzę przypadek osoby – jest tu ewidentne działanie szatana – która na całym ciele ma pęcherzyki. Jest to zaburzenie, którego źródła i przyczyny lekarze nie są w stanie podać. Przypadek ten był przez nich studiowany, analizowany, była robiona biopsja, zastosowano wiele metod leczenia, ale nie znaleziono żadnego środka zapobiegawczego i leczniczego. Osobie cierpiącej na to zaburzenie przynosi ulgę mycie się święconą wodą, branie kąpieli w święconej wodzie. Kiedy nie można osobie pomóc stosując naturalne środki wywodzące się z nauk medycznych, natomiast widać pewną poprawę dzięki modlitwie, sakramentaliom (w tym przypadku woda święcona), wtedy można powiedzieć, że jest to działanie Złego.

Czy w Rzymie obecność szatańska jest bardzo silna?

Tak, jest szczególnie silna. Chociaż nie wiem, dlaczego to Turyn jest symbolem działalności szatana. W dzisiejszych czasach cały świat to jedno, a Rzym w tym aspekcie jest najgorszym miastem Włoch z powodów demograficznych: jest najbardziej zaludniony. Dzisiaj na całym świecie sytuacja jest podobna.

Czy zna ojciec kapłanów, którzy zdradzili swój stan?

Niestety, tak. Poznałem pewnego kapłana, który uprawiał magię, bo chciał poznać przyszłość, chciał mieć władzę… Być może robił to niewinnie, powiedziałbym – bezmyślnie. Nie zastanawiał się, że w tych rzeczach ma swój udział demon. Zauważył on, że za pomocą wahadełka otrzymywał potrzebne odpowiedzi. Zaobserwował, że kiedy wylewa krople oleju na talerz pełen wody, krople te układają się w szczególny kształt, w ten sposób uzyskiwał odpowiedzi na swe pytania. Nie myślał o demonie i nieświadomie stał się niewolnikiem tych magicznych sztuczek.

Czy posunął się dalej?

Nie, on nie, ale, niestety, znam i takiego kapłana, który posunął się krok dalej i oddał się diabłu. Znam pewnego proboszcza, oczywiście nie podam nawet z jakiej części Włoch pochodzi, który jest szefem sekty satanistycznej. Celebruje Msze święte i dlatego jego uczniowie nie muszą nawet kraść świętych hostii, bowiem on sam je poświęca, a potem profanuje. Podczas czarnej mszy rzeczą fundamentalną jest profanacja eucharystii. Przypadki takie na szczęście są bardzo rzadkie.

Ks. Józef Pierzchalski SAC

Ks. Gabriele Amorth (ur. 1 maja 1925 w Modenie zm. 16 września 2016 w Rzymie) – włoski paulista (SSP), duchowny Kościoła katolickiego, od 1985 oficjalny egzorcysta watykański i diecezji rzymskiej, pisarz. Po ukończeniu studiów prawniczych wstąpił do zgromadzenia paulistów. Został wyświęcony na kapłana 24 stycznia 1951 roku. Został mianowany egzorcystą w 1985. Jego nauczycielem był o. Candido Amantini. Był założycielem Międzynarodowego Stowarzyszenia Egzorcystów, którego był prezesem aż do przejścia na emeryturę w wieku 75 lat w roku 2000. Zmarł 16 września 2016 roku w Rzymie w wyniku problemów z płucami. Został pochowany w rzymskim Sanktuarium Królowej Apostołów, w krypcie obok bł. Jakuba Alberionego. Był jednum z najbardziej znanych egzorcystów świata. W ciągu swego długiego życia dokonał wiele tysięcy egzorcyzmów. Ten włoski kapłan, urodzony 85 lat temu w Modenie, poświęcił się całkowicie nie tylko walce z Szatanem, ale i przekonywaniu ludzi o jego istnieniu, ponieważ – jak twierdzi – największym diabelskim podstępem jest wmówienie ludziom, że go nie ma. W 1991 r. ks. Amorth założył Stowarzyszenie Egzorcystów – na jego pierwszy zjazd przybyło jedynie 12 kapłanów, a w Roku Kapłańskim w rzymskim spotkaniu uczestniczyło już ok. 200 egzorcystów z całego świata. Spotkałem ks. Amortha w Domu Generalnym Towarzystwa Świętego Pawła (paulistów) w Rzymie, gdzie kapłan ten spędził lata starości, przyjmując ludzi szukających jego pomocy i opiekując się zorganizowaną przez niego grupą modlitewną…